AAAAAAAAAAAAAAAA !!! O motyla noga, nie wiem jakim cudem ta 2 wylądowała w tym miejscu, ale błagam zostaw ich tam jak najdłużej !!! Invisi sie poryczała ze śmiechu!!! Boskie !!!

Praca z Tobą i Krewetkiem to prawdziwa przyjemność, więc zbytnio się z Chomikiem nie napracowaliśmy. A zresztą czego się nie robi dla rodziny ^^
A zresztą bardzo, bardzo podoba mi się część napisana przez Ciebie i Krewetka, chociaż nie powiem, ze swojej też jestem dumna ^^
Eh, bo jeszcze obrosnę w piórka i odlecę ^^ Mam nadzieję, że wena będzie nam sprzyjać i drugą część szybko napiszemy... Ale nie w tym tygodniu, bo mam mnóstwo sprawdzianów i będę Cię zamęczać na przerwach ^^

Aż mnie brzuch rozbolał ze śmiechu. Świetnie wam wyszła ta współpraca. Oby c.d. pojawił się jak najszybciej

Ponieważ dziś jest prezentowa noc Rybka z Sayusiem - straszliwie Ci dziękuje za współpracę - się sprężyły i przygotowały fika część dalszą ~endżoj ^^
a tak w ogóle to pragnę jeszcze Unnie podziękować za wsparcie przy pisaniu i podrzucenie paru ciekawych określeń ~tuuuam


tytuł: Dzień drugi~”Nie przywiązuj mnie do drzewa!”
seria: Przedszkole, czyli dramat w trzech aktach~
kategoria: PG
pairing: GTOP taki malutki
typ: komedia
ostrzeżenia: współpraca Krewetka z Chomikiem


Słoneczko wstawało, wróżąc idealną pogodę na wyjście na dwór. Jednak  T.O.P niechętnie podnosił się z pościeli. Mając w mózgu perspektywę kontynuacji walki z wychowankami przedszkola Seunghyun już żałował, że musi tam iść.
Kiedy w końcu się zebrał w sobie, dotarło do niego, że Ji jeszcze się nie obudził.
A może się mylił? Po chwili coś uczepiło się jego nogawki.
- Hyunnie, ja nie chcę iść do przedszkola – jęknęło żałośnie.
T.O.P westchnął.
- A jeśli kupię ci lizaka?. Co ty na to, Ji? – zapytał z chytrym uśmieszkiem.
- Ale dużego? – upewnił się smoczy chłopak.
- Tak, dużego, okrągłego i bardzo kolorowego. Więc jak?
- Okej – odpowiedział mu z dziecięcą radością.
   
Przed murami szacownej placówki, Seunghyun’a ogarnęło coś w rodzaju zwątpienia. Z wewnątrz dochodziły odgłosy, jakie mogło wydawać tylko stado zwierząt w zoo. Jednak Jiyong, ciumkający radośnie lizaka, bez wahania wszedł do środka. W ich kierunku zaczęła biec chmara rozwrzeszczanych dzieciaków. Członkowie zespołu z prawdziwym trudem dostali się do szatni, gdzie czekały na nich wieszaczki z jabłuszkami, piłeczkami i tym podobnymi wzorkami. Już dzień wcześniej Ji zastrzegł sobie wizerunek smoka, a T.O.P zadowolił się czerwonym kwadratem. Po przebraniu się w wygodne obuwie zmienne przedostali się do głównej sali. Co chwilę ktoś ciągnął Hyuna za nogawkę lub rękaw. Jednak chłopak bardzo szybko stwierdził, że skoro pogoda dopisuje, to dobrze byłoby wyjść na podwórko.
   
Po zawiązaniu bucików wszystkim, którzy tego potrzebowali (lub po prostu wymagali), a było takich naprawdę sporo, nadszedł czas na dalszą część zabawy, jako że małe potworki miały sporą kolekcję różnych dodatków: kapelusików, kurteczek, sweterków i tym podobnych rzeczy, które powinny ochronić je przed przeziębieniem. Na szczęście wreszcie nadszedł moment znalezienia się na placu zabaw. I dopiero tam T.O.P przekonał się, że to co słyszał rano było niczym w porównaniu z tym co nadeszło z momentem ujrzenia huśtawek. Dzieci nie tylko hałasowały jak stado zwierzątek, ale dokładnie tak się zachowywały.

Kwon Jiyong i jego raper patrzyli na ową scenę, niepewni, co powinni uczynić, walcząc z chęcią wycofania w trybie natychmiastowym. Przeczucie, iż źle zrobili, pojawiając się tego dnia w przedszkolu, dręczyło ich w sposób nieznośny i ani myślało ich zostawić.
- Kto te potwory wypuścił z budynku? - mruknął Seunghyun, a jego oczy zwęziły się do szparek, nadając mu wygląd płatnego mordercy.
- No chyba ty...- niezadowolony Kwon wzruszył ramionami i pobiegł w stronę huśtawek by chwilę później prezentować światu swój wybitnie niewinny uśmiech – Hyunnie~! Pobujaj mnie! - wołał cały roześmiany chłopak, który parę minut wcześniej był cokolwiek nie w sosie.
- Sam się bujaj, ty wredna mała zielona jaszczurko... - Uroczy, czy nie, jego zachowanie potęgowało u Seunghyun'a poczucie niesprawiedliwości i zdrady.
- Wystarczyło powiedzieć 'bęcwale'. W ogóle jak ty się zwracasz do Smoka? I to przy dzieciach... - Jiyong pokręcił głową ze sztucznym zrezygnowaniem, bawiąc się pysznie całą sytuacją.

Na podwórku niewątpliwie największym powodzeniem cieszyła się piaskownica. Była ogromna, wykonana z betonu, w kolorze trawy, pomalowana w kolorowe kwiatki, będące dziełem rąk przedszkolaków, a co najważniejsze, wypełniona mnóstwem złotego piasku. Jak się okazało, jej rozmiar był nie był istotny w obliczu zabawy. A bawić się można było na wiele sposobów...

- Hej! nie wciągaj piasku nosem! - zareagował z opóźnieniem niedoświadczony, zmęczony życiem opiekun, Choi Seunghyun.
Upomnienie nie zostało ignorowane, podsumowane złośliwym uśmiechem małej, wrednej bestii, zostało przyjęte jako zachęta do dalszych i gorszych uczynków.
W tym samym czasie Jiyong walczył z przedwczesnym zgorszeniem nieletnich, broniąc bogu ducha winną dziewczynkę przed pozbawieniem jej spódniczki.
- Jest tak ze sto lat za wcześnie, żebyś zabierał się za dziewczyny, mój mały kolego - wykładał cierpliwie - Jeśli już musisz za coś... ciągnąć, to patrz, tamta koleżanka ma na warkoczu zawiązaną wstążeczkę - młody mężczyzna uśmiechnął się niecnie, wskazując na dziewczynkę w całości odzianą na różowo, skaczącą na skakance, wprawiając długi, ciemny warkocz oraz różową kokardkę w ruch falowy.
Później Jiyong był jeszcze zmuszony stoczyć bój o niespożywanie cudów natury z podwórka - "Na litość trawę się... No trawy się nie je!", zakończony boleśnie, bo śladem małych, ale ostrych ząbków na jego szczupłej dłoni. Tym samym pozostawił on Seunghyun'a, toczącego debatę na temat własności wspólnej, na pastwę dzieci.
- Nie możesz mnie wyrzucić z piaskownicy - warknął do bezczelnego dziecięcia, zwanego Jihyun'em, który po raz kolejny próbował patrzeć na niego z góry.
- A właśnie, że mogę - Jego arogancja i pewność siebie powodowały u T.O.P'a znaczne podniesienie ciśnienia i lekki atak pasji.
- Nie możesz! - Tabi przestał się hamować i podniósł głos - Nie jest twoja, dlatego nie masz takiego prawa. Poza tym nie słyszałeś nigdy o własności wspólnej?
Nędzna próba zagięcia przedszkolaka zakończyła się sromotną klęską.
- Ale ona należy do mnie. Mój tato ją kupił - Tłumek wokół nich pokiwał mądrze główkami, a sam Jihyun uciął rozmowę, znudzony dorosłym, który próbował być mądrzejszy od dziecka.

Całkiem sporą popularnością cieszyły się również drabinki, obsadzone z góry na dół przez dzieci, które w tym momencie bardziej, niż kiedykolwiek przypominały małpki. Seunghyun zastanawiał się, kiedy któreś z nich w końcu spadnie. Jednak zwinność maluchów przekroczyła jego najśmielsze oczekiwania. Kolorowe drabinki stanowiły wspaniały plac, po którym biedny raper ganiał małe zwierzątka, a one nic sobie z niego nie robiąc i lepiej znając miejsce, świetnie się bawiły.
- Hej ty, tak ty w niebieskiej bluzie, zejdź mi stamtąd w tej chwili! – zawołał kiedy jeden z małych chłopców zrobił fikołka na drabinkach.
Jednak dziecko tylko wystawiło mu język i bawiło się dalej z bezczelnym uśmiechem. Aż w końcu, Doskonale zdając sobie sprawę z bezsilności opiekuna rzucił się na niego od tyłu i już tak uwieszony został.

W zasadzie ten dzień nie musiał być taki zły. Gdyby nie kwestia piłki, która wturlała się nagle na grunty przedszkolne, wywołując powszechną radość,  mogło być nawet przyjemnie.
Ale Jiyong i Seunghyun otrzymali tego dnia jeszcze bardzo istotną lekcję - z piłką można robić wszystko, tylko Shizus broń cię od rzucania jej do siebie nawzajem.
- Nie rzucaj piłką w okno bo... - Tabi sam nie wiedział, skąd czerpał energię na powtarzanie w kółko tych wszystkich, głupich uwag.
- Bo będzie nam zimno? - dokończyła małpka wciąż uczepiona jego pleców. Nie całkiem o to mu chodziło, ale spostrzeżenie samo w sobie go zainteresowało do tego stopnia, iż stracił na chwilę czujność. Niezwłocznie skorzystały z tego dzieci pod przywództwem Ji, dzierżącego w dłoniach długą, kolorową skakankę, a w oczach niecne zamiary – przy pomocy armii małych potworów powalił rapera na ziemię, by zaraz go podnieść i przywiązać do wielkiego drzewa, stanowiącego centrum całego podwórka.

- Ji! Rozwiąż mnie..- Seunghyun zmiął w ustach wszystkie znane sobie przekleństwa.
- Nie! Po moim trupie, Hyunnie – drażnił się z nim smoczy chłopak, z figlarnym uśmiechem podpisując na siebie wyrok śmierci.
- Jeśli mnie wypuścisz...kupię ci lizaka – Tonący brzytwy się chwycił.
Jiyong pokręcił głową i podszedł do starszego chłopaka tak blisko, iż oddechem łaskotał kochanka w nos.
- Tylko na tyle cię stać, Tabi? - jego oczy, ciepłe jak roztopiona czekolada, skrzyły i rzucały wyzwanie – Tylko na dwa lizaki jednego dnia? Nie masz mi do zaoferowania nic więcej?
T.O.P'a, z nieznanych mu przyczyn, ogarnęła chęć zwieszenia głowy ze skruchą. Nie uczynił tego tylko ze względu na Jiyong'a, który zniwelował odległość między nimi niemal do zera. Co gorsza na dmuchaniu mu w kark nie poprzestał – jedna z jego dłoni niespodziewanie znalazła się pod koszulką, sunąc wzdłuż kręgosłupa starszego chłopaka, aż do bardzo dolnych partii jego pleców...
I kto wie, co stałoby się dalej, biorąc pod uwagę, iż usta muzyków zastygły w nieznacznej odległości od siebie, gotowe, by rozgrzać się wzajemnie, gdyby nie szmery i szepty, zaintrygowanych, niecodziennym widokiem, dzieci.

-  Zabawa w Indian? -  W środku całego tego zamieszania, właściwie znikąd, nagle na środku podwórza zmaterializował się dyrektor Jang Geun Suk we własnej osobie.
- Zabawa trąci mi kanibalizmem - mruknął wyprowadzony z równowagi na różnych płaszczyznach Seunghyun, choć właściwie nie miał nic przeciwko takiej bliskości Ji.
Ofiara wkrótce miała zostać uwolniona, a złe wrażenie zatarte... przez inne, jeszcze gorsze, bowiem Kwon Jiyong bezczelnie wpatrywał się w młodszego mężczyznę, z wielkim zainteresowaniem, a wręcz obmacywał młodego dyrektora wzrokiem – dla T.OP'a jasne było, iż jemu na złość, podczas kiedy tamten tłumaczył cel swego przybycia.
- Skoro już jesteście na dworze mam dla was zadanie – Żaden z słuchaczy nie mógł się pohamować przed wyrażeniem swego zdania na temat, usłyszawszy słowo zadanie, łącznie z, wciąż przywiązanym do drzewa, Seunghyun'em, którego westchnięcie było najcięższe i najbardziej donośne – Chciałbym, żebyście posadzili na naszym podwórku drzewo! – Geun Suk nie dawał sobie rady z ukryciem samozadowolenia i dumy z tego, jak bardzo kreatywny był z niego kierownik.
- Dzieci! Rozwiązujemy Tabiego! - wydał komendę szanowny lider.
Wesoła gromada złączona indiańską solidarnością z Jiyong'iem po raz ostatni dobrowolnie  wykonała jego rozkaz.
Ale odwiązany od drzewa Seunghyun wcale nie czuł wdzięczności, w obolałych kościach już przeczuwał, że Ji i życie szykują dla niego następne powody do żałowania.

Złe przeczucia T.O.P'a sprawdziły się, a jakże. Za cenę wolności został wrobiony w zasadzenie podwórkowej roślinności zielonej, w postaci małego, rozwijającego się krzaka, bez niczyjej pomocy obserwowany, z gasnącym zainteresowaniem, przez całą grupkę, pomijając dyrektora, który bardzo szybko się gdzieś ulotnił.
Pogrążony w ciężkiej pracy i ziemi Sunghyun pracował niestrudzenie marząc o tym, by znaleźć się w domu. Nie zauważył nawet, że w pewnym momencie został na placu boju sam.
- Skończyyłem… do jasnej cholery, niech mi ktoś poda konewkę – mruczał, wykończony kładąc się na trawie. Tak bardzo chciał mieć w tamtej chwili Ji obok...
- Jestem tutaj sam... tak? - stwierdził spokojnie, jak na niego i dokończył swą myśl – tak bardzo chciałby mieć Ji obok... i móc go udusić.

Najstarszy członek zespołu Big Bang sam nie wiedział, jak trafił do domu. Zastanawiało go przez chwilę, czy wszedł normalnie przez drzwi, czy jak duch przez nie przeniknął. Pamiętał jedynie widok Jiyonga, wciąż w butach leżącego ledwie dysząc na kanapie oraz fakt, że on sam również się tam położył i zostali tak razem, oczekując następnego koszmarnego dnia.
~~~~
c.d.n ^^

Rybko i Sayusiu!  A co ja będę się rozpisywać specjalnie podoba mi się straszelnie! Sam pomysł na Tabiego i Jiyonga w przedszkolu jest tak irracjonalny że aż fantastyczny - kocham go - nie wyobraża sobie Bangów oklejonych dzieciarnią, ale to co czyta wprawia mnie w cholernie dobry nastrój. Prowokuje do chichrania się pod nosemi wyszczerzu. Wiązanie mwahahahahahaha - lubimy. Wredny Ji - kochamy. Ji z lizakiem - pomijam miłosiernie moje skojarzenia, ke ke ke.

Fall, na pewno popatam Chomika ^^

I wiecie, przyznam nieskromnie, że chyba najbardziej - z tych napisanych dwóch partów - podoba mi się właśnie ten ^^

Co prawda miałam wrzucić jutro dopiero~ale co mi tam xD'
werble raz proszę~bo oto ostatni part mego wielkiego projektu przedszkoliwnego ^^
z takiej to okazji gratuluję sobie oraz Sayusiowi i spółce ZOO, przy czym Sayusiowi podwójnie, że pomógł i wytrzymał ze zmuszającą do pracy, czasem wredną, rybką~
mam nadzieję, że się spodoba ^~^
tyle gwoli wstępu

tytuł: Dzień trzeci~"nie jedz kredek!"
seria: Przedszkole, czyli dramat w trzech aktach~ 3/3
kategoria: PG
pairing: GTOP taki malutki
typ: komedia, fluff troszkę
ostrzeżenia: współpraca Krewetka z Chomikiem, Smocza Ospa

Dzień wstawał szybciej niż zazwyczaj – tak przynajmniej zdawało się Seunghyun'owi, gdy z przymrużonymi oczami wpatrywał się w mętne światło, które nieśmiało włamywało się do pokoju. Nasłuchiwał szumu deszczu, który z każdą chwilą stawał się coraz bardziej drażniący i kroków ma dystansie łazienka - kanapa . Z zamyślenia wyrwał go chłód dłoni potrząsającej jego ramieniem.
- Hyunnie. Seunghyun-ah – kolejne zdrobnienia wypływały z tych niezwykle pociągających ust – Chyba jestem chory....- młodszy chłopak zastanowił się chwilę próbując uchwycić wzrok Seunghyuna – nie mogę z tobą iść.. - skończył bardzo cicho.
Brwi starszego chłopaka uniosły się w szczerym zdziwieniu, na widok bardzo nieszczęśliwego pyszczka, pokrytego zielonymi plamkami, na całej jego słodkiej powierzchni.
- Czy to jest....- wskazał na zjawisko, zastanawiając się czy ma się śmiać, czy raczej załamać ręce.
- Smocza ospa – Jiyong zwiesił dramatycznie głos – potwornie zaraźliwe.
I nagle mała cholera uśmiechnęła się w sposób perfidny, przytuliła swój zaskakująco gładki policzek do twarzy Tabiego, po czym podetknęła mu pod nos lustereczko, które zawsze nosiła przy sobie.
- Patrz! Już to złapałeś! - zawołał bardzo z siebie zadowolony, wskazując na plamy smoczego koloru, zdobiące teraz skórę przyjaciela.
Tamten burknął coś pod nosem, odetchnął głęboko, policzył w myślach zielone smoczątka, przeskakujące przez płotek i wypuścił powietrze.
- Ogarnij się i za pięć minut chcę cię widzieć gotowego do wyjścia – odezwał się w końcu.
Ale ponieważ Jiyong ani myślał stosować się do jego rozkazów, dając mu o tym znać za pomocą, wywalonego na całą swą długość, języka zmuszony został do skorzystania z cięższej artylerii.
Pochwycił swoje kochanie za kołnierz pidżamki, starając się zrobić to wyjątkowo delikatnie i zaciągnął je do łazienki, wprost pod strumień bieżącej wody.
A Kwon nic nie mówił, tylko wpatrywał się złowieszczo – gdy radośnie kolorowe groszki, rozpływały się na jego gładkiej skórze, zielonymi kroplami skapywały do syfonu i gdy wycierano mu twarz szorstką stroną ręcznika.

- Pada deszcz – zauważył Seunghyun błyskotliwie wdeptując w całkiem sporą kałużę, nasłuchując wody, wesoło pluskającej w obuwiu.
- A no – potwierdził obrażony właściciel wyszorowanej, wolnej od Smoczej Ospy, twarzy – Co będziemy dziś robić...? - zawisło między nimi pytanie.

W związku z tym, iż miał to być ich ostatni dzień wśród maluchów doszli w końcu do porozumienia i jakiego-takiego kompromisu, rzecz jasna drogą wyrzeczeń, smakowitych obietnic i innych ciekawych środków – ze strony Seunghyun'a - oczywista
Owe umowy, obietnice i kompromisy zdały się jednak na nic, ponieważ wbrew przypuszczeniom muzyków deszczowa pogoda i niskie ciśnienie na dzieci miały wpływ niewielki, żeby nie dobijać się wyrażeniem takim, jak „żaden”.
W grę wchodziły również plany dyrekcji przedszkola, które, trzeba przyznać, były bardziej niż ambitne.
- Moje kochane brzdące, zbiórka! - zawołał Jang Geun Suk radośnie, sprawiając wrażenie, jakby zwracał się nie tylko do dzieci, ale także ich opiekunów, którzy także ustawili się grzecznie w rządku przed nim – Wiecie jaki dziś dzień? - stwierdził, dodając znak zapytania po namyśle i raczej abstrakcyjnie.
Wszyscy bez wyjątku, z mniejszym lub większym przekonaniem, pokiwali głowami i zawołali głośno:
- Taaaaaaaaaaaaaak!
- Dziś po południu wasi rodzice będą mogli zobaczyć jak ładnie się bawicie w naszym przedszkolu – tańcząc i śpiewając. Żeby dobrze przed nimi wypaść przygotujcie się odpowiednio. I nie zapomnijcie o plakatach!
Po czym dyrektor , swym bardzo wkurzającym zwyczajem rozpłynął się w powietrzu.
- Występy? Jakie kur...- Wielki Kwon Lider ugryzł się w język i zawiesił głos – Jakie występy?! Jakie plakaty?!
Seunghyun uznał za stosowne się nie dziwić. Konkretny plan na dzień był mu w zasadzie całkiem na rękę, gdyż nie był specjalistą w dziedzinie rozrywek dla dzieci, a smoków. Występy brzmiały całkiem w porządku – w końcu chodziło o muzykę, jego jedyną kochankę stawianą w hierarchii na tym samym poziomie co Smoczy Chłopak.

Jako że do występów mieli jeszcze trochę czasu, dzieci musiały coś zjeść, a później naturalnie się „wyszaleć” w ramach spalania śniadaniowych kalorii swoich „wychowawców”.
Ponieważ pora posiłku obyła się bez większych dramatów, tragedii i klęsk żywiołowych, czyli po prostu spokojnie, zabawę trzeba było odrobić i zająć się czymś nudnych dorosłych. A opiekunowie nie mogli się nadziwić wszystkim oryginalnym pomysłom swych podopiecznych i swoim, gdyż podczas upartego deszczu, który nie chciał przestać padać, zmuszeni do pozostania w budynku nie nudzili się wcale.
- W tej chwili przestań ciągnąć królika za ogonek! – ryknął Seunghyun, gdy zobaczył małego pulpeta z rozjaśnionymi włosami, w towarzystwie puszystej, białej kulki.
- Ale ja wcale nie… - Chłopczyk uśmiechnął się słodko, ale T.O.P nie miał czasu go wysłuchać.
- Nie duś papużki! – zawołał w kierunku dziewczynki z dwoma kucykami przewiązanymi wielkimi, czerwonymi kokardkami.
- Nie duszę – odparła pewnie mała.
- Jak nie.. – westchnął i nawiązał próbę wytłumaczenia – ściskasz ją za szyję, ona nie może oddychać.
Dziewczę zamrugało zdziwione.
- Ale przecież ma dzióbek, nie potrzebuje szyi do oddychania.
Seunghyun westchnął po raz kolejny – bardzo i ciężko.
- Puść papużkę – powiedział tylko i w zrezygnowaniu padł na puchaty, kolorowy dywan.
- Nazywa się Bibi – odrzekła dziewczynka pouczającym tonem i wypuściła ptaka, który jak z procy wystrzelił w stronę, na szczęście zamkniętych, okien.
Łapanie go i zamknięcie na powrót w klatce odłożył sobie na później.
- Hyuuuunie, potrzebujemy cię – znikąd zjawił się Ji – musisz zobaczyć to akwarium! – zawołał z entuzjazmem, ciągnąc go za rękę, usiłując „wstanąć” z dywanu, na którym hyung zagrzał już sobie miejsce.
Hyun podniósł się nieco i dał przeciągnąć po całej sali w zawrotnym tempie. Pod oknem, w wielkiej kuli, pływały kolorowe rybki.
Nie dane mu było poprzyglądać się i podziwiać, bo potwory w dalszym ciągu wymykały się spod kontroli.
- Nie wyjadaj rybkom jedzenia – poprosił zmęczony już T.O.P, żeby zaraz krzyknąć, coraz bardziej chorym głosem, w drugą stronę:  - Nie kręć kołowrotkiem, kiedy chomik biega! A wy tam – wyciągnął palec w stronę grupki dziewczynek bawiących się z żółwiem: -  Nie jedzcie tych suszonych krewetek... śmierdzą.

Jednak zabawa z małym, przedszkolnym zwierzyńcem, była tylko jedną z licznych rozrywek. Dzieci miały mnóstwo pomysłów na to, jak spędzić czas.
- Bądź łaskaw nie malować pędzelkiem po włosach Eun Chae – Tabi coraz bardziej żałował, że jednak nie złapał smoczej ospy, kiedy miał ku temu okazję. – A ty..- rzucił okiem na swego pupila, Jihyuna z wymalowanymi zielonymi kropkami na twarzy i zawahał się- Nie rób tak, bo… - uciął bezsilnie.
- Bo mi tak zostanie? – dokończył bardzo z siebie, akcentując tu postawieniem kolejnej smoczej kropki, dokładnie na środku swojego zadartego nosa.
- Właśnie tak, dostaniesz cukierka – Seunghyun próbował swoich wszystkich sił.
- Ale tylko wtedy, kiedy ja dostanę dwa – Przed nim pojawiła się roześmiana i wyjątkowo pociągająca twarz Ji.
- Oczywiście – mruknął T.O.P.

Powoli zbliżała się pora występu i szybko trzeba było coś wymyślić. Jednak przedtem czekało ich jeszcze tylko wyjście do toalety, podczas którego nie wydarzyło się nic większego, oprócz próby uśmiercenia misia w odmętach ubikacji oraz wyścigów rolek papieru toaletowego, którym to dzieci zapragnęły się później owinąć.

W ramach przygotowania do występów Wielki Kwon Lider, uzdolniony ogólnie i nawet plastycznie, postanowił czymś się zająć i wspomóc kolegę.
- Kochane dzieci, chciałbym wam przedstawić kredkę – wskazał na obgryziony,czerwony przedmiot - Przywitajcie się.
I w tym momencie Seunghyun zaczął się poważnie martwić o stan zdrowia lidera. Stan psychiczny dla ścisłości – czy możliwe było, iż Smocza ospa zaatakowała jego biedny, spracowany mózg?
Chciał zganić się za taką niedorzeczną myśl, jednak ona nie miała zamiaru go opuścić, zwłaszcza, kiedy tamten krzyknął z przerażeniem, roniąc parę wielkich łez na widok dziecka, pożerającego ich nową zatemperowaną koleżankę.
Kiedy plakaty były skończone, a widniejące na nich słoneczka, gwiazdki, serduszka i kwiatki pokolorowane, nadeszła pora na przygotowanie występu. Jednak i tutaj zaczęły się prawdziwe schody.
Ji, jego fanatyzm i perfekcjonizm osobiście zabrały się za edukację dzieci w dziedzinie profesjonalnego tańca i śpiewu. Wiązało się to z oczywistą porażką i przebiegiem próby bardzo niezgodnym z oczekiwaniami szanownego lidera.
- Nie tak się śpiewa. Jeszcze raz!
- Nie tak się  tańczy. Przyłóżcie się!
- Nie tak was uczyłem...
A Hyun spokojnie przyglądał się temu, od czasu do czasu unosząc jedną z brwi. Ani trochę nie współczuł swojemu kochanemu Smoczemu, owo uczucie skierował, o dziwo,w stronę dzieci, usiłujący opanować skomplikowaną choreografię, powstającą gdzieś w odmętach smoczej świadomości, odpowiadającej za perfekcjonizm
- Grr – warknął w końcu Wielki Lider, obserwując i słuchając, jak jego przedstawienie sypie mu się w rękach - ja to zrobię…

W tych okolicznościach T.O.P przestał się zastanawiać, czy jest sens żałować, czy po prostu nie szkoda na to czasu.
Czas pożegnania był już bardzo bliski, w klatce piersiowej poczuł coś, co mogło być ukłuciem nostalgii. Postanowił zaleczyć ją cukierkami porozkładanymi na kolorowych, papierowych talerzykach, w ramach poczęstunku dla rodziców.
Po zgarnięciu garści słodyczy dla siebie i jeszcze trochę dla zespołu zrobiło mu się lepiej, choć wciąż ciekawił go występ małych potworów.
Ale cóż, trzeba było iść...i puścić w niepamięć sygnet z robotem, o którym właśnie sobie przypomniał.

Wyszli niemal po cichu, ścigani jedynie przez oskarżycielskie spojrzenia Jihyun'a, który domyślił się zapewne powodu zniknięcia dużej ilości cukierków.

EPILOG:
Jiyong nie chciał przyznać się do tego głośno, ale bardzo mu się w przedszkolu podobało, więc przy okazji wolnego czasu zdarzyło mu się na chwilę wpaść na wielki, puchaty dywan, z pluszowym smokiem w ramionach.
- Pograjmy dziś w „TOP żałował”*
Na co rozhasane towarzystwo zwykle odpowiadało mu głośnym i radosnym : Taaaaak!

~~~~~~~
KONIEC ^^

* podczas rozmyślania nad fabułą i powalającymi tekstami~tak, zdradzam, że przygotowałam ich całą stronę, zanim zaczęłyśmy pisać, zdanie "TOP żałował" pojawiało się ...no bardziej niż bardzo często, no i tak powstał ten mini-epilog xD

Ostatnio edytowany przez GoldFish (2011-03-31 10:24:20)

Dziękuję, w gruncie rzeczy cieszę się, że mogłam brać udział w przedszkolnym projekcie ^^ Ale przynajmniej pisało się fajnie, bo temat ładny i raczej wesoły.
Mam w sumie nadzieję, że jeszcze kiedyś uda nam się coś wspólnie stworzyć (ale skończymy to szybciej) xD No.