Buahahaaa cudne.Bardzo mi się podoba pilnowanie ubrań. Takie to lekkie i miłe. Jak Ri.

Yaaaay, jesteś genialna ^^ Tego było trzeba, biedny Ri czytający fiki o bangach i knujący plan zemsty, me czeka z niecierpliwością na drugą część ^^

jest 00.00 ;) Rybciu, poprawiłaś mi humor ;) Uroczeee ;) Ta sobota będzie fajna, skoro ma taki radosny poczatek ;)

O a w czasie forumowym jest za 2 ;P

Ostatnio edytowany przez invisi (2011-02-18 23:59:04)

Mmm, Nulka ma rację ^^
Druga część jest przecudowna. Fajnie i lekko się czyta, jak zawsze. Ogólnie lubię Twoje komedie, zawsze jest mi po nich weselej.
Nie smuć się, będzie fajnieyo xD

Nie żebym poczuła się zmotywowana, czy coś ~ turlu turlu~
ale wymęczyłam ostatni, trzeci part ficzka~*huraaaaa ja x3* I zgodnie z oczekiwaniami maknae i zjawisko udanej zemsty jest...~ niemal nie na miejscu xD
a teraz miłego czytania, bo jeszcze bardzo wcześnie jest i nie mam wizji na większy rozpis xD'


tytuł: ...smoczą rozkoszą
seria:3/3
kategoria: PG15
pairing: GRi (~może nawet gdzieś tam było xD )
typ: komedia przechodząca w cosik smut.niejszego

Dłoń mu zadrżała - żeby to ukryć zacisnął palce na rączce lodówki  i otworzył przyjemnie chłodzący wynalazek XIX wieku.

Chwycił butelkę, której czerwona zawartość miała uczynić ten dzień jeszcze bardziej wyjątkowym.... ale palec dotykający jego uda postanowił zmienić swoją pozycję.
Zbyt szybko.
Budząc zbyt wiele odczuć naraz.

Z letargu przebudził go trzask.
Ale nie dźwięk rozbijającego się na miliony kryształowych kawałków szkła go przeraził. Echo, rozlewającego się po całej kuchni, upajającego i tak drogiego napoju – to najbardziej krzywdziło jego duszę. Pomijając bolesny kurcz portfela.

Chciał się schylić i posprzątać. Ale młodszy chłopak drugą  ręką przytrzymał go i sam uklęknął.
W środek czerwonej plamy, pośród kryształowych odłamków.
Jednak nie sprzątał. Opuszki jego palców zamierzyły się na szorstki materiał spodni.

Znowu nastąpiła chwila zwątpienia...
Żołądek, czy sztuka?- ot, tragiczny dylemat.
Seungri bał się. Bał się potwornie, że jeśli porzuci cudnie zapowiadający się materiał na smut, czy inny sment, już go nigdy, przenigdy do tego nie wróci i nie dokończy. Ale nic na pusty żołądek, jak mawiali ...pewnie jacyś starożytni. Martwić się tym nieszczęściem mógł, równie dobrze, po śniadaniu..

W desperacji, okrutnym głodzie – spóźnił się nawet na porę lunchu - i  wobec porażających pustek lodówkowych postanowił sięgnąć po zapasy na czarną godzinę, spoczywające w kartonie po butach, które z kolei zostało bardzo sprytnie ukryte pod łóżkiem Kwona.
Kolorowe paczuszki ramenu, poukładane niemal od linijki, uśmiechały się do niego, szeleszcząc zalotnie, tak bardzo, iż biedne maknae samo nie pamiętało ile opakowań klusek pożarł na sucho,  a jak wiele ugotował i, jak przykazano, kulturalnie wybrał pałeczkami z garnka. Naturalnie zdawało mu się, że nieco za dużo – nie był w stanie poruszyć żadną częścią ciała, nie wspominając już o przeturlaniu się po podłodze, gdzie haniebnie poległ, w stronę, odstawionej na stoliku, ukochanej machiny piszącej i swego nieskończonego dzieła. Wokół niego walały się, już smutne, wywrócone na srebrzyste strony, papiery oraz drobniutkie żółte okruszki.
- Cholera,  trzeba to sprzątnąć... - pomyślało mu się nawet, ale odrzucił wniosek jako niedorzeczny, zważając na okoliczności, w jakich się znalazł. Niezdolny do ruchu i oporu wobec senności, wyruszył w świat, latających wśród chmur, smoków.

Z twarzy Jiyonga zniknął wyraz bezgranicznego zdziwienia wymieszanego starannie z domieszką strachu, ustępując wargom wygiętym w pogardliwy uśmiech i oczom, z których skrzyły się małe, szydercze i złośliwe iskierki.
- I co teraz uczynisz, moje małe, słodkie maknae? - wymruczał lider do młodszego chłopaka klęczącego w szkarłatnej kałuży i musnął lekko dłoń zawieszoną w okolicach swojego krocza.
Z coraz większym rozbawieniem spoglądał na Seungriego, po czym sam sięgnął do zamka swoich zielonych spodni i jął go bardzo powoli rozpinać

Chcesz tego Ri – uświadomiły mu te złote, patrzące niemal przez niego, oczy – Chcesz, nawet nie wiesz, jak bardzo.

Faktycznie, wcześniej nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo pragnął skosztować Wielkiego Kwona. Owo pragnienie zawładnęło już całym jego mózgiem, duszą oraz ciałem – co do jednej komórki. Jego tkanki krzyczały, układ krwionośny palił od środka, a nerwy nieprzerwanie słały wzdłuż kręgosłupa impulsy – musiał być jego, mógł nawet dać się całkowicie zdominować w tym miejscu, gdzie właśnie klęczał – pośród szkarłatu rozlanego wina i odłamków szkła.
Rozpalonymi przez tą dziwną gorączką oczami wpatrywał się w dłoń bawiącą się leniwie zamkiem, oczekując aż guzik zostanie odpięty,dając mu znak, ze wszystko dopiero przed nim, i nagle poczuł jak wybucha sam w sobie. Długie, cudowne palce drugiej dłoni Jiyonga chwyciły jego włosy i szarpnęły głową, tak, że, by nie czuć bólu, zmuszony był odchylić ją maksymalnie w tył.
Przez krótką chwilę, przed swymi przymkniętymi powiekami wychwycił kształt i kolor ust lidera, miał nadzieję na poznanie ich smaku i dokładnej faktury, jednak nie było mu to dane, gdyż rzeczone wargi powędrowały do jego szyi i stamtąd  czynił spustoszenie w mózgu Lee Seunghyuna.

Mogło do tego dojść nawet w tej przestrzeni nieokreślonej, między lodówką a resztą świata, smakowało to bardzo Kwonem – pomyślał Seungri, gdy zdominowało go uczucie ...ciasnoty?
~~~~~~~~~~
Dolna część jego pleców odczuła to bardzo boleśnie.

~~~~~~~~~~

- Ri! Seungri...Ty mały świntuchu ! -  natrętne wołanie Wielkiego Lidera, który właśnie powrócił, zabrzmiało mu w uszach, ale nie miał siły, ani nawet pomysłu na jakąś reakcję.
Rzecz jasna przepłacił to kopniakiem w swój, od czasu ostatniego posiłku, ociężały tyłek.
- Ał ..? - mruknął bez przekonania, po czym zerwał się w panice z podłogi, wyliczając w myślach gorączkowo, co go jeszcze zaboli, jeśli Kwon odnajdzie i, nie daj Shizus, przeczyta jego „dzieło”. Rozejrzał się po pokoju, ale nigdzie go nie było, czyżby smocza menda położyła już na nim swoje szpony..?
- Tego szukasz skarbeńku? - Jiyong  zmrużył oczy i zatrzepotał rzęsami, unosząc laptopa maknae – Całkiem, całkiem, tylko popracuj trochę nad stylem i edycją tekstu...I nie żre się tyle przed snem, bo sny potrafią być nieprzewidywalne. Trochę jak smoki, wiesz? -  I z perfidnie radosnym uśmiechem obrał kurs na swój pokój.
Tylko raz mimowolnie odwrócił się by  ponownie zerknąć na lekkie wybrzuszenie w tym konkretnym miejscu, bliskim zamka spodni młodszego Seunghyuna. Ot tak, żeby się upewnić.

~~~~~~~~~~
THE END

Ponieważ puenta musi być... wysnujcie ją sobie sami, o~!  xD

Ostatnio edytowany przez GoldFish (2011-03-24 09:10:10)

Goldfish napisał:

Żołądek, czy sztuka?- ot, tragiczny dylemat.

zaaaaaaaaaaaaaabiłaś mnie tym zdaniem, Rybko! Wiadomo nie od dziś, że sztuka człowiek się nie naje, więc kanapeczka z żółtym JES SER by się zdała i zielonym ogóreczkiem.
Plus Okti piszesz smutne fiki ślicznie i grubiutkimi literkami. zmysłowo słodko i lekko. Kcem jeszcze.
Unii jest dumna, że hej.
końcóweczka mistrz brak tylko brewki uniesionej ku górze

O fuck!
Zu... jest idiotką!!!
Jakim <epitet pod moim własnym adresem> cudem, udało mi się tego wcześniej do końca nie przeczytać???
Yeahhhhh popłakałam się ze śmiechu. To jest genialne. Oh biedny...biedny. Należało się, bardzo, bardzo. Moj wirtualny Ji mieszkający koło hipokampa aż cmoka mi w mózgu z radości ;]

ojej~cieszę się, że Ci się podobało i dziękuję bardzo ^///^

W ogóle wszystkim Wam dziękuje ^^