Wnunia, bunia pata po główce i donosi uprzejmie, że przeczytała, aczkolwiek nie widzi i nie czuje SZajnii yaoi - wybacz, za pewne starość ^^, czekam na zawieszonego GTOpa z utęsknieniem.

mrug mrug: rzeczy się zdejmuje, rozbiera się choinkę cmok

tytuł: When The Love Falls
kategoria: balansuje między R, a NC-17
pairing: 2Min/OnTae
typ: angst
ostrzeżenia: przemoc, używki, wulgaryzmy, tęsknota za utraconymi marzeniami. Reszta wyjdzie w praniu.
Parę słów od Prezesa: nic chyba nie mam do dodania. Miłego czytania ^^

02

 
                        Na zajęcia przyszedł mocno spóźniony. Nikt jednak nie zdawał się zwracać na niego uwagi, dlatego więc najciszej jak tylko mógł, usiadł przy jakiejś ławce udając, że jest zainteresowany tym, co mówi wykładowca. Z tego co zrozumiał, wykład miał udowodnić, że parzenie zielonej herbaty jest jakimś rodzajem sztuki. Jakby herbata miała mu pomóc w przyszłości.
Rozejrzał się po sali. Większość studentów, zdawała się być znudzona tak samo jak on, niektórzy nawet przysypiali gdzieś w kącie. Rudowłosy stłumił w sobie śmiech. Chociaż tak naprawdę, te studia były dla niego czymś w rodzaju azylu. Tu mógł uchronić się przed gniewem Minho.
Ukradkowo, podciągnął rękawy i tak za dużej bluzy, jakby bojąc się, że ktoś zobaczy ślady z wczorajszej nocy. Na szczęście, wczoraj podczas ich walki, ucierpiały tylko ręce.
Nie, to nie była walka z Minho. Kot należący do przyjaciela go podrapał. Tak miał to tłumaczyć.
Zmęczony po nieprzespanej nocy, pozwolił swojej głowie ułożyć się na zgiętych rękach. Bolały go one. Bolała go głowa. Bolała go dusza i serce, które w tej chwili krzyczało o wolność najgłośniej. O sen, z którego miał się nigdy nie obudzić.
Nie mogąc już dłużej walczyć, zamknął oczy. Głos wykładowcy i chrapanie jakiegoś chłopaka siedzącego niedaleko, powoli stawał się coraz cichszy. Jakby się gdzieś oddalał, a przecież wciąż siedział w tym samym miejscu. Aż w końcu wszystko zniknęło.

                      Nagle poczuł jak coś szturcha go, wybudzając z miłego transu. W jednej chwili zrobiło mu się nagle zimno i nieprzyjemnie. W pierwszej chwili miał ochotę szybko unieść głowę i nakrzyczeć na osobę, która pozwoliła go sobie obudzić, ale jakoś z tego zrezygnował. I tak to nic nie da, a on nie należał do wybuchowych i kłótliwych osób. Chociaż chyba nikt nie lubi być budzony. Pamiętał, jak jeszcze zanim zaczął chodzić na studia, budził swojego chłopaka do pracy. Minho był jednym z najbardziej wybuchowych osób, jakie znał w całym swoim życiu, a zdążył parę takich poznać. Pamiętał, jak rano krzyczał na niego, ale potem szybko dał się udobruchać, czując aromat dopiero co zaparzonej kawy. Tak, tym pachniał ich dom podczas ranka. Kawą i rogalikami, po które Taemin chodził wcześnie rano do piekarni znajdującej się za rogiem. Dawno ich nie jedli.
- Taemin? – przez chwilę, zdawało mu się, że słyszy jego głos, jednak zaraz gdy tylko uniósł głowę, dotarło do niego, że nie należał on wcale do mężczyzny. Tuż obok niego siedziała szczupła, czarnowłosa dziewczyna, wyglądająca na niewiele starszego od niego, która patrzyła na niego z niepokojem.  – Wykład się już dawno skończył. Próbuję cię budzić już od jakiś dwudziestu minut.
Rudowłosy, jeszcze trochę zaspany i nie wiedzący co się wokół niego dokładnie dzieje, pokiwał głową, mrucząc ciche „przepraszam” zaś dziewczyna, widząc, że z nim już lepiej, tylko zaśmiała się pod nosem.  Miała ładny głos, kojąco na niego wpływający. Dzięki niemu, wyglądała na miłą osobę, której można zaufać. Być może dlatego, ta dziewczyna była jedną z osób, które najbardziej lubił. Jako przyjaciółkę, rzecz jasna.
Żałował tylko, że nie mógł Minho tego powiedzieć.
- Działo się coś? – spytał, niechętnie podnosząc się z krzesła. Jego tymczasowa towarzyszka zaprzeczyła, równocześnie pomagając mu w utrzymaniu równowagi, a gdy już zaczęli zmierzać ku wyjściu, dodała – nie wyglądasz najlepiej.
Taemin doskonale zrozumiał, co chciała przez to powiedzieć. Oh, jak bardzo chciał się jej wyżalić. Wytłumaczyć, że chłopak, którego tak lubi, jest gejem, czego się chyba domyślała i od kilku lat jest w związku, który teraz powoli i boleśnie zaczyna się rozpadać, a on nie wie jak ma go uratować. O ile w ogóle da się ocalić związek, w którym nie ma już miłości. Minho go nie kochał. Nie tak jak kiedyś. Dawniej, nie widział życia bez niego, teraz jednak ważne było co innego. „Czemu ludzie popadają w uzależnienia?” miał ochotę się jej zapytać. „Jak można ich przed tym uchronić? To normalne?”słowa te jednak, nie chciały mu przejść przez gardło. Dlatego tylko milczał, patrząc się prosto w jej ciemnobrązowe oczy, pochłaniając się w swojej beznadziejności.
- Mam za sobą nieprzespaną noc – mruknął, otwierając przed nią drzwi, z zamiarem wypuszczenia jej pierwszej.
Posłusznie poczekała, aż pójdzie za nią.
- Chyba nie pierwszy raz – odparła, a wyraz jej oczu prosząco mówił „ powiedz mi, co się dzieje”. Znał ją już długo. Wiedział, że nie robiła tego tylko dla zaspokojenia swojej ciekawości, jak w zwyczaju mają to inni ludzie.
Odwrócił wzrok, udając, że przygląda się swoim lekko wyniszczonym sneakers’om.
- Chyba każdemu się zdarza. Pamiętasz, jak zerwałaś z DongHae?
Pokonana brunetka zacisnęła wargi, na samo wspomnienie swojego związku.
- mam ochotę na coś do picia – powiedziała nagle, zmieniając temat, ruchem głowy wskazując na automat z napojami.
Taemin, niechętnie skierował ich w tamtą stronę.

                           Od tamtej pory, zaczął na sobie czuć czyjś wzrok. Niemiłe uczucie, jakby znalazł się pod czyjąś stałą obserwacją, jeszcze bardziej nasiliło się podczas ćwiczeń malowania na płótnie. Mieli przedstawić jakiś krajobraz, nadając mu jak najwięcej szczegółów. Jak zawsze, chciał nadać mu jak najwięcej pozytywnych emocji, które potem i tak wydawały mu się ukazane nijako.  Wystarczająco nie potrafił się skupić, a jeszcze tamta dziwna osoba, której nie potrafił określić, nie dawała mu spokoju. Powoli tracąc cierpliwość, rozglądał się po sali, ale nikt spośród zebranych osób, nie wydawał się być zainteresowany czymś innym niż swoim obrazem. No, może z wyjątkiem jednego bruneta, który jak zahipnotyzowany wpatrywał się w sufit, dłubiąc sobie przy tym w nosie.
Nawet jeśli chciał już kogoś oskarżyć, nie mógł tego tak po prostu zrobić osobie, którą mógł znać, bo oprócz tego, na tych zajęciach uczęszczało parę ludzi z innych grup.
Rudowłosy westchnął, wzrokiem powracając do swojego obrazu. Oczywistym było, że przez cały ten czas próbował namalować park. Liście. Cokolwiek, co przedstawiałoby widoki, które zwykł chętnie oglądać. Z Minho, czy bez. A przynajmniej, tak mu się zdawało.
Potem, gdy wszyscy się już zaczęli zbierać do domów, on ponownie zabrał się za robotę z nadzieją, że gdy będzie sam, wszystko znów zacznie ze sobą współgrać. Zadowolony więc, pozbył się poprzedniego malunku i zaczął robić następny. „Nie można się poddawać”, wmawiał sobie na nowo mieszając ze sobą kolory farb. Przesuwając pędzlem po płótnie, słyszał jeszcze jak jakaś osoba, kręci się po pomieszczeniu. Zapewnie miała taki sam problem jak on, dlatego nie przeszkadzało mu to. Potrafił być wyrozumiały, nie lubił się na nikogo denerwować.
Jednak gdy ta osoba zaczęła to robić coraz bardziej hałaśliwie, myślał, że wyjdzie z siebie. Pełen wyrzutów, odwrócił się w stronę umywalek, gdzie nieznajomy mył właśnie ręce. Korzystając z okazji, Taemin przyjrzał mu się bliżej. Chociaż nie mógł dostrzec jego twarzy, bo chłopak był odwrócony do niego tyłem, zauważył, że ten ubiera się dość schludnie i elegancko, jak na ich wiek. W tym szczególną jego uwagę przykuł jasnoniebieski szal, luźno zawinięty na szyi nieznajomego, zasłaniając jego w miarę długie brązowe włosy.
Nawet się nie zorientował, kiedy jego wzrok napotkał parę małych, roześmianych oczu.
- Chyba ci przeszkadzam, co? – ich właściciel roześmiał się, wycierając ręce o swoje jasne spodnie, co niezbyt spodobało się Taeminowi. Nieświadomie zaczął porównywać go do Minho, on nigdy by sobie na to nie pozwolił. Pewnie dlatego, że przez większość swojego życia miał do czynienia z gwiazdami i nawet jemu wypominał pewne drobne rzeczy. Taemin jednak nie zamierzał tego robić. – tam są ręczniki – oznajmił, pokazując na rolkę papierowych ręczników, jednocześnie ignorując pytanie zadane przez szatyna.
- Teraz już mi chyba nie są potrzebne – ponownie usłyszał jego śmiech, co mimowolnie wywołało na jego twarzy uśmiech.
Chłopak podszedł do niego i oparł o jego ramię, równocześnie pochylając się nad obrazem, nad którym Taemin się tak męczył.
- Brzydki, prawda? – spojrzał na niego kątem oka, czując jak pieką go policzki. Nie był pewien czy to dlatego, że nieznajomy oglądał teraz jego dzieło, czy przez to, że dobrze znał skądś jego zapach. Albo zapach jego szalu, nieważne.
Pamiętał, jak wyciągał pieniądze zbierane na studia, tylko po to by kupić te perfumy dla Minho na jego urodziny.
Głos szatyna szybko sprowadził go na Ziemię.
- Byłby ładny, ale chyba za bardzo się starasz.
Wysłał mu zaskoczone spojrzenie, nie bardzo wiedząc jak ma zinterpretować tę odpowiedź.
- Mam problem z przekazaniem emocji – burknął speszony, spuszczając głowę, myśląc, że to w tym tkwi w jego problem. Zaraz potem, poczuł jak ciepła dłoń unosi się z jego ramienia i mierzwi jego długie włosy. Od razu zrobiło mu się jakoś przyjemniej. Dawno nikt mu tego nie robił.
- Może nie te starasz się przekazać – odpowiedział nieznajomy, a potem widząc, że Taemin nie za bardzo pojmuje jego słowa, odrzekł – z malowaniem jest jak z muzyką. Jeśli chcesz oszukiwać swojego widza, idź na aktorstwo. Tu liczy się prawda. Nie musisz się z niczym kryć. Jeśli jesteś smutny, albo wkurzony pokaż to. Nie czekają cię za to żadne konsekwencje. No chyba, że zamierzasz kogoś zabić, co ludziom może się nie spodobać. – zażartował, ale rudowłosemu nie było do śmiechu.
- Skąd niby wiesz, że nie jestem szczęśliwy? – zmarszczył oburzony brwi, choć po części zgadzał się z jego słowami. Poza tym, sam nie wiedział, co dokładnie teraz czuje.
- Widać to.
Popatrzył na niego zdumiony. Najpierw Soo Young, teraz on.
I w końcu znalazł odpowiedź na pytanie, które go nurtowało od wycieczki do automatu.
- To ty mnie tak stale obserwowałeś?
Chłopak, w odpowiedzi tylko się uśmiechnął.
- To jest karalne – powiedział Taemin, na co ten parsknął śmiechem. W życiu chyba nie spotkał bardziej roześmianej osoby od niego, co również napawało go optymizmem i pozwoliło się oderwać od tymczasowych problemów. – Patrzenie na kogoś?
Długie włosy zafalowały pod wpływem ruchów głową.
- Stalking – wytłumaczył, uśmiechając się szeroko. Dopiero teraz zauważył, że policzek szatyna był lekko ubrudzony czerwoną farbą, o czym mu zaraz powiedział.
Nieznajomy tylko prychnął pod nosem, wodą próbując zetrzeć z siebie brud.
- Zamiast mnie przezywać, mógłbyś mi jakoś ładnie podziękować za to, że jako starszy kolega wytłumaczyłem ci na czym polega twój błąd. – odparł, spoglądając na rudowłosego. – zabrać teraz gdzieś na kurczaka, na przykład. Chyba nie zaczniesz od nowa malować, bo jest już późno.
Uśmiech na twarzy Taemin’a momentalnie znikł. W głowie powtarzał sobie tylko, że jest już późno. Minho znowu będzie wściekły jak nic, że wrócił tak późno. A gdyby tylko dowiedział się o tej rozmowie.
- Wszystko w porządku? – szatyn spojrzał na niego, zaniepokojony. Młodszy chłopak tylko pokręcił głową odkładając paletę i pośpiesznie narzucając na siebie torbę.
- Muszę już iść – powiedział na odchodne i szybko wyszedł z sali, nie słuchając co nieznajomy ma mu do powiedzenia.  Skończyło się na tym, że nawet nie poznał jego imienia. Ale może to i lepiej. Nie powinien już go nigdy więcej spotkać w takich chwilach jak ta. Wiedział, że i tak czy siak, będą z tego później kłopoty.

                   Syknął cicho, czując jak odłamki szkła boleśnie wbijają się w wewnętrzną stronę jego dłoni. Minho popchnął go na podłogę, gdzie spoczywały resztki po rozbitej przez niego butelce soju. Zapach  alkoholu nieprzyjemnie łaskotał jego nozdrza, wraz z adrenaliną i widokiem krwi wywołując w nim odruch wymiotny.
Kroki zbliżającego się bruneta zdawały się być głośniejsze niż kiedykolwiek.
Skulił się w sobie bardziej, bezradnie obejmując swoje ciało krwawiącymi rękoma, słysząc huk, jaki wywołał popchnięty przez nogę mężczyzny stół, znajdujący się blisko niego. Z trudem stłumił w sobie szloch. Czemu do cholery zapomniał, że Minho zna plan jego zajęć?
- Jak on się nazywa?! – niekontrolowany pisk  wyszedł z ust rudowłosego, gdy usłyszał Jego pełen gniewu głos. Jak dobrze, że był teraz odwrócony do niego tyłem, a mokre od łez włosy przylepiały się do jego twarzy, w ten sposób zasłaniając mu widoczność. Nie chciał widzieć teraz tej złości w brązowych oczach, które tak kochał. Nie chciał dopuścić do siebie myśli, że przez ich właściciela właśnie odchodzi od zmysłów. – No odpowiedz!
Zamknął oczy, czując jak Minho obraca go w swoją stronę.
”Proszę, daj mi spokój” krzyczał jego umysł, ale nie odważył się mu tego powiedzieć. Dopiero, gdy dwudziesto parolatek potrząsnął nim, powiedział głośno – Nie wiem o co ci chodzi!
Jęknął, czując na swoim policzku mocne pieczenie spowodowane uderzeniem. Spuścił głowę, omal nie dławiąc się łzami. Jeśli ta sytuacja jeszcze się powtórzy, następnego dnia pójdzie do szkoły z posiniaczonym policzkiem, a do tego już tak łatwo nie wymyśli wymówki.
- Nie kłam! Myślisz, że nie wiem czemu przychodzisz tak późno?! Aż taki jest dobry? Zaraz ci pokażę, że ja też mogę być… - słysząc dźwięk odpinanej klamry od paska, przestraszony przygryzł wargę, powstrzymując mężczyznę gestem rąk. – Musiałem dokończyć rysunek! Byłem sam! Ja naprawdę kocham tylko ciebie! – krzyknął, wybuchając płaczem. Jeśli Minho go teraz zgwałci, to będzie koniec.
Nagle brunet znalazł się bardzo blisko niego, owijając twarz młodszego swoim oddechem. Instynktownie, Taemin odwrócił głowę w bok, nie mogąc znieść tego zapachu alkoholu. To właśnie przez niego, jego ukochany wyobrażał sobie te różne dziwne rzeczy i  wpadał w furię.
Zadrżał, gdy szczupłe palce delikatnie ujęły jego brodę i odwróciły tak, by znajdowała się naprzeciwko Minho. Wtedy po raz pierwszy, rudowłosy odważył się otworzyć oczy, napotykając uważny wzrok bruneta. Chociaż cały czas próbował się powstrzymać, łzy wciąż spływały mu po policzku.
Ciemnowłosy nawet nie pofatygował się, żeby je zetrzeć, jakby go w ogóle nie obchodziły.
- Dowiem się prawdy, zobaczysz – pod wpływem Jego surowego wzroku, mimowolnie Taemin przestraszony pokiwał głową – i wtedy zabiję was obu.
Minho wstał, tym samym puszczając chłopaka, po czym z głośnym trzaskiem drzwiami zamknął się w pokoju, na co drugi odetchnął z ulgą.
Dzisiejszy koszmar dobiegł końca, a on jest cały.
Jeszcze raz, zerknął na drzwi od ich, niegdyś wspólnej sypialni, czy przypadkiem nie mają zamiaru się otworzyć, jednak widząc, że ani drgnęły, spokojnie odwrócił się w stronę porozsypywanych kawałków szkła i ostrożnie zaczął je zbierać, by się znowu nie pokaleczyć. Co jakiś czas jeszcze, dłonią ścierał mokre ślady z policzków. Tej nocy chyba znowu nie zaśnie.
Prawie co wieczór czuł się jak postać z jakiegoś horroru, mieszkająca pod jednym dachem z psychopatą. Jednak bał się komukolwiek o tym powiedzieć. Wiedział jaka byłaby ich reakcja. A on nie chciał od niego odchodzić. Przecież go kochał.
Minho nie jest zły. A Taemin jest już jedyną osobą, która byłaby w stanie w to uwierzyć.

opowiadanie bardzo mnie zainteresowało. Szkoda tylko, że nie jest kontynuowane...
osobiście nie przepadam za 2min, wolę zdecydowanie ontae, ale tutaj... normalnie nie wiem co bym zrobiła Minho gdyby skrzywdził Taemina... no jak tak można?! Co do zachowania się maknae, to się temu zachowaniu nie dziwię, przeważnie osoby zakochane, chociaż trzeba tutaj bardziej użyć słowa uzależnione od pewnej osoby czy też zmanipulowane, ponieważ Taemin jest zmanipulowany przez Minho by miał poczucie, że tylko on jest w stanie mu pomóc, są właśnie "ślepo wierne", pytanie tylko czy jest to wierność rzeczywiście z chęci pomocy, czy ze strachu.
No nic, czekam na kolejną część, mam nadzieję, że uda się ją wydać tutaj na forum
Powodzenia