Hah... Bardzo podobało mi się to, że coś się działo. Mam na myśli ten samochód. Przez chwilę się bałam, że mu się nie uda, że go porwą i, że jego 'ochroniarz' będzie miał wielki problem. Na szczęście nic takiego się nie stało. Uff... ^^
Nie mogę się doczekać tego koncertu...

tytuł: As Long As You Love Me
kategoria: PG13 (?)
pairing: G-TOP of course xD
typ: obyczaj, romans
ostrzeżenia: treści o używkach, ale nie jest zbyt ostro. Więcej grzechów nie pamiętam XD
od autorki: Fall postanowiła przypomnieć o sobie w fikowym świecie, który ostatnio rozkwita na tym forum . Przepraszam, że znowu musieliście czekać, a rozdział może się wydać nudnawy... ale tylko dlatego, żeby następne wydawały wam się wart takiego czekania. A jak wytrzymacie, to za mniej-więcej dwa rozdziały dostaniecie (mam nadzieję)miły Suprajs od Prezesa ^_^. Piąty rozdział jest już napisany, tylko muszę znaleźć czas (i ochotę) na przepisanie go, bo tym razem męczyłam go w szkole.
Aha, nie zbetowane, więc jak mi ktoś wytknie błędy to się nie obrażę. A nawet, mile widziane.
Miłego czytania życzę.



                                                       

4 Rozdział

                 Ciche tykanie ściennego zegara przerywało tę okropną ciszę panującą w pomieszczeniu.
Cóż..
Seunghyun czuł jak kawałki jego duszy umierają, jeden po drugim, sprawiając niemały ból. Bo nic chyba nie boli tak bardzo jak urażona duma i myśl, że kompletnie zawalił swoją robotę. Przynajmniej tak stwierdził po tym, co pan Yang miał mu do przekazania. Odkąd tylko tu wszedł, nie usłyszał ani jednej dobrej rzeczy na temat jego misji.
- W co ty grasz, Choi? - spuścił głowę, słysząc zdenerwowany głos swojego szefa. - Miałeś nie spuszczać go z oczu, a nie łazić sobie niewiadomo gdzie.
- Przepraszam, szefie.
Przygryzł wargę, myśląc, jakie życie jest nie fair. Przecież wytłumaczył mu, że to był tylko przypadek. Dosłownie chwila. Naprawdę się starał, co chyba nie zostało zbytnio docenione.
- Chwila? Phi. - starszy mężczyzna pokręcił głową - Choi, nie powiedziałem ci, że masz robić za jego służącego. Masz go tylko OCHRANIAĆ. Czy nie wyraziłem się dosyć jasno?
- Zrozumiałem - Seunghyun zacisnął dłonie w pięść. Za kogo oni go uważają?
W tej chwili najchętniej wstałby i powiedział, że rzuca tą robotę. Trudno, najwyżej skończyłby jako robotnik na budowie.
Ah, czemu nie posłuchał matki i nie został jakimś lekarzem? Zawsze mógł zostać jakimś ginekologiem…
- To idź i tym razem mnie nie zawiedź. W przeciwnym wypadku pożegnasz się z awansem.
Oczy bruneta otworzyły się szeroko, patrząc na Hyun Suk’a niemal błagalnie.
- Czekam na jakieś postępy - usłyszał jeszcze na odchodne. Żegnając się z pracodawcą, ukłonił się lekko, poczym wyszedł z jego gabinetu.
Po drodze do wyjścia, zajrzał jeszcze do pomieszczenia, w którym siedział jego najlepszy przyjaciel.
- Cześć - zwrócił się do krótkowłosego bruneta, siedzącego przy komputerze - No i wiadomo już coś?
Obserwował jak młody mężczyzna w zabawny sposób marszczy brwi, ze skupieniem przeglądając sterty papierów leżących na biurku. W końcu podał Seunghyunowi kopertę z, jak się domyślał, danymi pewnej osoby.
Podczas gdy on przeglądał zdjęcie groźnie wyglądającego Koreańczyka, jego przyjaciel postanowił opowiedzieć mu w skrócie o  paru rzeczach z nim związanych.
- Zgodnie z naszymi informacjami ten samochód należy do jednych z ludzi szefa jednej z koreańskiej mafii,  Jung Min Joon. Facet ma już na koncie różne rozboje i napady, jak to bywa. No i handel narkotykami. Nie wiem w co ten cały Kwon się pakuje, ale zapowiada się ciekawie. Musi mieć naprawdę nie pokolei we łbie, skoro naraża rodzinę na takie niebezpieczeństwo dla kariery - z jego ust wyrwał się cichy chichot. Jednak przyszłemu agentowi nie było do śmiechu.
- Wydaje mi się, że to nie on, a jego syn się w to pakuje - oznajmił, odkładając kartę na biurko.
Jego towarzysz zagwizdał, zaintrygowany. Seunghyun zaś zastanawiał się, czy ten przypadkiem nie ma czegoś z rękami, bo od dłuższego czasu był skazany na słuchanie dźwięku włączanego długopisu.
- Ten twój podopieczny?
Przytaknął.
- A wspominał coś o tym? Myślisz, że bierze od niego narkotyki? Bo pieniędzy chyba nie pożycza..
- Co do narkotyków, bardzo możliwe. Wiesz, przechodzi teraz przez cały ten okres buntu.. I nie, nie wspominał. Chłopak jest bardzo zamknięty w sobie i myślę, że tak szybko mi nie zaufa żeby powiedzieć o swoich problemach w najbliższym czasie. W każdym razie, jeszcze trochę poczekamy na wynik tej sprawy - westchnął cicho - ale zrobię co w mojej mocy.
- Naprawdę wziąłeś sobie do serca ten awans.
- Nie, tu chodzi o życie ważnego człowieka - poprawił go, z nutką ironii w głosie. Po chwili obaj wybuchnęli śmiechem.
- Powodzenia.
Czarnowłosy mruknął ciche “nie, dziękuje” i był już przy drzwiach, gdy nagle się zatrzymał.
- Youngbae..
- Tak? - małe, brązowe oczy zatrzymały się na nim.
- Wieczorem u Ciebie?
- A, nie. Jihye urwie mi łeb, jak znowu się dowie, że robię z naszego mieszkania dyskotekę podczas jej nieobecności, a jutro wraca z delegacji. Za to Daesung przebąkiwał, że chętnie nas przyjmie.
- Rozumiem. To do zobaczenia - w drzwiach wyminął jakąś brązowowłosą, młodą kobietę, która zmierzyła go nieprzychylnym spojrzeniem. Zignorował ją, myśląc, że ma ważniejsze sprawy na głowie. Dobrze, że dziś spotka się z Dae. Wygląda na to, że wszystko załatwi jednego dnia.
                                       
                 - Chcesz zabrać dzieciaka na koncert Perry’ego?! – tak jak zamierzał, poruszył ten temat podczas ich wieczornej „popijawy”, kiedy to we trójkę w kółeczku siedzieli na podłodze, wypijając hektolitry piwa, w międzyczasie dyskutując o różnych, jakże męskich sprawach, których zapewne zwykłe kobiety nie zrozumiałyby, od czasu do czasu przypieczętowując słowa zagryzanymi chipsami, albo innym niezdrowym żarciem. Jak zazwyczaj obgadywali sposób bycia ich partnerek życiowych – w przypadku Seunghyuna raczej tylko łóżkowych. Tym razem brunet nie omieszkał wspomnieć im o młodym Kwonie, którym przyszło mu się zajmować. W tym też wyjawił swój niecny plan, jakim było zafundowanie dzieciakowi koncertu swojego idola, co jego przyjaciele przyjęli z zaskoczeniem. Daesung, brązowowłosy młody mężczyzna, z którym znał się już od parunastu lat, otworzył nawet szerzej oczy, a co za tym idzie, sprawił, że stały się one bardziej widoczne. Cóż, to nie był codzienny widok, ale tym razem czarnowłosy nie potrafił pojąć co, w tym jest takiego dziwnego. Może rzeczywiście nie należał do osób, które chętnie sprawiają komuś prezenty, ale w każdym człowieku następuje jakaś zmiana?
- No i co w tym złego? Przecież nie grają tam muzyki poważnej by się od razu dziwić  -  prychnął pod nosem z uniesioną brwią, po czym skosztował łyk brązowawego płynu ze szklanej butelki. – To jego idol, a chłopak sam nie pójdzie, bo mu starzy nie pozwalają, a koncert takiej gwiazdy tu w Korei nie może być aż tak drogi, żeby nie było mnie stać na bilety, prawda?
Szatyn kiwnął niepewnie głową, patrząc mężczyznę, jakby nieobecnym wzrokiem.
- Dla ciebie może nie… - odparł cicho.
- Ale to naprawdę nie w twoim stylu Seunghyun, że wydajesz pieniądze na taką osobę, której w dodatku nie znasz – poparł go Youngbae.
Przez chwilę, między nimi zapanowała cisza przerywana szelestem paczki po chrupkach.
- Tu nie chodzi o osobę – starał się im wytłumaczyć Choi, jak zwykle, nadmiernie gestykulując, gdy się za bardzo w coś wczuwał – tu chodzi o mój awans. Moją przyszłość. Cel w życiu.
- Ale nawet, myślisz, że po tym jak go weźmiesz na ten koncert, od razu ci zaufa?
Spojrzał na krótkowłosego bruneta. Czy on zawsze musiał martwić się na zapas?
- To jeszcze dziecko. Na pewno w jakiś sposób zamydli mu to oczy.
Dopiero po jakimś czasie dotarło do niego, jak podle to zabrzmiało. Jakby rzeczywiście, widział w nim tylko bilet w jedną stronę do zostania agentem. Jednak częściowo tak rzeczywiście było . Poza tym cały czas pamiętał ten błysk w jego oczach na widok tej jakże zachęcającej reklamy, widział, że chłopak ma pasję, której niestety nie pozwalają mu rozwijać.
A on, jako dobry człowiek, powinien pomagać innym, prawda?
- No dobrze, zobaczę co da się zrobić. Nie obiecuję jednak, że te bilety nadal będą do zdobycia. Koncerty takich gwiazd jak właśnie Perry zawsze rozchodziły się jak świeże bułeczki – uśmiechnął się prosząco do Dae, na co odpowiedział mu wywrót oczami. – a jeśli stracę pracę przez to twoje głupie „pomaganie ci” to ty będziesz zarabiać na mnie i moją rodzinę.
- Nie martw się, jeśli dzięki temu dostanę awans a twoja żona urodzi ci syna, to już wujcio Seunghyun zrobi z niego dobrego agenta. – zapewnił, ciesząc się, jakby miał dostać gwiazdkę z nieba.
- Może jednak nie? Obawiam się, że to się może źle skończyć.
- No właśnie, jeśli będzie taki sam jak ojciec, to może sobie przez przypadek sam dać kulkę w łeb – nabijał się z brązowowłosego Bae, przez co dostał kuksańca w ramię. Seunghyun tylko się zaśmiał, obserwując tę dwójkę. Naprawdę lubił spędzać z nimi czas. Wiedział, że zawsze mógł na nich polegać, a ostatnimi czasy trudno o takich przyjaciół. Uważał się za wielkiego szczęściarza.
Jednak wciąż… czuł się odrobinę samotny.
Przeniósł wzrok gdzieś w bok. Ciekawe, co mógł teraz robić Jiyong?
                                           
                 Będąc w klasie, obserwował go prawie cały czas. Zwłaszcza dzisiaj, trzymał się wyjątkowo na uboczu. Nie widział go nawet za dużo z Seungrim, a może tylko potwierdzały się jego przypuszczenia, że chłopak nie był zbyt serio przez Jiyonga traktowany. Chociaż Seunghyunowi już od początku wydawał się być zbyt upierdliwy na to, by utrzymywać z nim jakieś kontakty.
Przykuł jego szczególna uwagę, gdy siedząc w ostatniej ławce koło okna, namiętnie bazgrolił coś w zeszycie. Czarnowłosego rozbawiło to, co ten chłopak wyprawiał z językiem, gdy się nad czymś mocno skupiał. Chociaż, było to w jakiś sposób prowokujące, ale nie sądził, żeby robił to specjalnie. Jiyong wyglądał teraz na będącego w zupełnie innym świecie, a przynajmniej jego miny i duże, zapewnie drogie słuchawki, z których słuchał muzyki, sprawiały takie wrażenie.
Korzystając z okazji, że nauczyciel jeszcze nie wszedł do klasy, pozwolił sobie usiąść koło niego. Jednym ruchem odchylił mu lekko jedną słuchawkę i przybliżył swoje usta do jego ucha.  - Co piszesz?
Ten spojrzał na niego zaskoczony. Chyba nie spodziewał się jego w tym miejscu.
Chwilę patrzył na niego, jakby wybudzał się z jakiegoś transu. Albo po prostu, przyzwyczajał się do jego widoku.
- Nic takiego – pokręcił przecząco głową, wracając z powrotem do pisania, w międzyczasie poprawiając srebrne słuchawki.
Brunet prychnął pod nosem. Zamierzał go ignorować na rzecz tego czegoś? Swoją drogą, naprawdę był ciekawy, co tam ten cały Kwon bazgrolił. Sądząc po jego wczorajszej wypowiedzi, był to tekst jakiejś piosenki. A przynajmniej tak mu się wydawało, patrząc na ułożenie tekstu. Na pewno nie było to żadne opowiadanie. Ewentualnie wiersz, ale kto go tam wie?
Dla upewnienia się, próbował zajrzeć mu jakoś przez ramię, co spotkało się tylko z większym niezadowoleniem nastolatka.
- Nie masz innych zajęć? – odwarknął, gwałtownie zamykając zeszyt.
- Jak widzisz, nie – odpowiedział mu mężczyzna ze spokojem w głosie, nie będąc wcale urażonym jego zachowaniem. – Chcę po prostu wiedzieć co tam piszesz.
- I w czym pomoże ci ta informacja? – z kolei Jiyong wydawał się być coraz bardziej zirytowany postawą swojego rozmówcy.
- W zaspokojeniu swojej ciekawości.
Albo mu się zdawało, albo zauważył, jak chłopak zaciska dłonie na okładce zeszytu. - Dlaczego się mną tak interesujesz?
Seunghyun wzruszył ramionami.
- Nie wiem.
Jiyong otworzył usta chcąc coś powiedzieć, ale zaraz szybko je zamknął, rezygnując z dalszej konwersacji. Spojrzał na tylko na czarnowłosego z jakimś smutkiem w oczach. Smutkiem i jakby.. nadzieją? Nie potrafił tego zrozumieć. Ale te brązowe oczy, wydawały mu się być piękne, jak nigdy wcześniej. I to go zmartwiło.
Zmieszany, odwrócił wzrok na podłogę, jakby bojąc się konsekwencji swoich myśli. Ale chyba nie było w nich nic złego? Zwłaszcza, że były to myśli. Nie słowa. Nie czyny. Nikt się przecież nie dowie.
Na szczęście, w tej chwili do klasy wparował nauczyciel, przepraszając za spóźnienie. Inaczej, nie był pewien, jakby mogło się to skończyć. W każdym bądź razie pożegnał się z jasnowłosym, który chyba i tak go już nie słuchał i przeniósł się na swoje określone miejsce. Przed wyjęciem zeszytu zerknął ukradkiem jeszcze raz na niego a chęć kupna tych biletów na koncert jeszcze bardziej w nim wzrosła.

                 Od tamtej pory, nie odezwał się do niego słowem. Może mu się zdawało,  ale Jiyong specjalnie go unikał, nawet się z tym nie kryjąc. Nie odpowiadał na żadne zaczepki, również te, dotyczące ich planu lekcji. Po prostu zostawiał go oniemiałego, zdezorientowanego na środku korytarza,  samemu idąc do młodszego od siebie kolegi.
Choi naprawdę nie miał pojęcia, co o tym myśleć. Czyżby aż tak mu się naraził wtedy, gdy przerwał mu w pisaniu? Jakby to była niewiadomo jak ważna rzecz. Ale w końcu, Jiyong był jeszcze dzieckiem. Do tego bardzo rozpieszczonym. A tacy jak on mają różne swoje widzimisię.
W każdym bądź razie, coraz bardziej tracił nadzieję, że ten jeszcze będzie chciał mieć z nim coś wspólnego, dopóki nie usłyszał jego donośnego wołania, zaraz po tym, jak jego samochód opuścił teren szkoły.
- Seunghyun! – zdziwiony zatrzymał auto, z zaciekawieniem wpatrując się w boczne lusterko. Tak jak się domyślał, zauważył brązowowłosego biegnącego w jego stronę.
Choć w głębi duszy cieszył się, że Jiyong znów się nim interesuje, wolał nadal skrywać to pod maską obojętności. Z udawaną niechęcią, uchylił szybę od strony pasażera.
- Czego chcesz?
Nastolatek zbliżył się do niego, przez chwilę nie udzielając odpowiedzi, jakby próbując złapać oddech.
- Zabierz mnie stąd – powiedział cicho, ale na tyle, żeby Seunghyun go usłyszał.
Przez moment nie wierzył w to co słyszy. Może ma jakieś omamy?
- S-słucham? – upewnił się, zbliżając swoją twarz bardziej w stronę okna.
- Po prostu mnie stąd zabierz – głos licealisty stał się o wiele bardziej stanowczy, a wyraz twarzy bardziej proszący, niż przed chwilą. – Gdziekolwiek. Byleby teraz.
Obserwował, jak chłopak przerażony rozgląda się na boki.
- Nie zajmę ci dużo czasu, naprawdę. – dodał, nerwowo machając rękami.
Seunghyun tylko westchnął. Co mógł zrobić?
- Wsiadaj – oznajmił, otwierając chłopakowi drzwi. Ten skorzystał niemal od razu, w ramach podziękowań obdarowując mężczyznę uśmiechem.
Odezwał się do niego dopiero, gdy zatrzymali się na światłach przy trzecim skrzyżowaniu, kiedy to Jiyong przestał nerwowo spoglądać na boczne lusterko, jakby w obawie, że ktoś ich śledzi.
- To gdzie cię wysadzić? – zapytał, zerkając to na niego, to na światło.
Młody Kwon spojrzał na niego zdezorientowany.
- Przecież powiedziałem, żebyś mnie gdzieś zabrał.
- A kim ja do cholery jestem? Twoim szoferem?!  – przez ten krzyk szatyn nie odważył się więcej na niego spojrzeć. Brunet tylko widział jak nerwowo zaciska palce.
W taki sposób jego stosunki z tym chłopakiem nigdy nie ulegną polepszeniu. Ale to co się między nimi działo było jednym wielkim bałaganem spowodowanym tym wahaniom nastojów Jiyonga, a on miał już tego serdecznie dość. Z jego ust wyrwało się ciche westchnienie.
- Po prostu nie mam czasu ani ochoty na takie głupoty – odparł, już spokojniej.
W tej chwili, brązowowłosy chwycił za klamkę, równocześnie mrucząc ciche „przepraszam”. Już miał otworzyć drzwi, gdy Seunghyun mocno szarpnął go za kurtkę w swoją stronę, tym samym go powtrzymując.
- Nie będziesz mi wychodzić z wozu na środku ulicy – warknął do niego, patrząc na niego z irytacją. Ale Kwon również nie zamierzał być miły.
- Możesz mnie łaskawie puścić?
Obaj zmierzyli się morderczymi spojrzeniami.
- A uspokoisz się?
- Przecież ci przeszkadzam… - burknął szatyn, wyszarpując się z jego uścisku. Choi puścił go, widząc, że chłopak nie zamierza już nic robić. Ze spokojem odwrócił wzrok w stronę drogi, ruszając samochód.
- To gdzie chcesz jechać? – spytał, tymczasowo jadąc gdzieś przed siebie. – jesteś głodny, albo masz jakieś inne życzenia?
Jego towarzysz milczał, jakby zajęty obserwowaniem tego, co się dzieje za szybą.
„ W co on gra?” Seunghyuna zaczynało to już denerwować. Otworzył usta, chcąc go ponaglić, ale w tej chwili Jiyong zaczął mówić.
- Tam gdzie nie będzie zbyt dużo ludzi. Jakiś park, albo coś…
Przytaknął. Dobrze, że znał miejsce, w którym się obecnie znajdowali i wiedział, gdzie w pobliżu znajduje się ładny park.
- Czemu tak nagle? – dopytywał się, w międzyczasie włączając kierunkowskaz.
Jasnowłosy długo zwlekał z odpowiedzią. Przez całą drogę rozmawiał na każdy temat, starając się nie mówić o powodzie, dla którego zachciało mu się tej całej przejażdżki. Dopiero, gdy siedzieli już w parku, na jednej z ławek znajdującej się naprzeciwko jakiegoś stawu, wyjawił mu prawdę.
- Myślę, że mnie śledzili – powiedział ni stąd ni z owąd. Seunghyuna nie zdziwiła ta odpowiedź, wręcz przewidywał ją już od samego początku.  Nie sądził, żeby  Jiyong chciał z nim przebywać, bez żadnej przyczyny.
- Wiesz kto dokładnie? – spojrzał na chłopaka, wpatrującego się w błyszczącą taflę wody. Szatyn zaprzeczył ruchem głowy.
- A kim byli ci z wczoraj…? Twój ojciec ma coś z nimi wspólnego?
- Mój ojciec nie ma o nich pojęcia… - w głosie nastolatka było słychać wyrzut. „Nawet nie wiesz, jak się mylisz” dopowiedział w myślach jego ochroniarz, krytycznie przyjmując jego zachowanie. Według niego, Jiyong zachowywał się jak dziecko, które koniecznie chciało być zauważone przez swoich wiecznie zajętych rodziców. I już nie wiedział, czy powinien mu współczuć, czy po prostu zacząć się z niego śmiać…
- Masz u nich jakiś dług? Sprzedają Ci narkotyki? – nie przestawał się jednak wypytywać. Bądź co bądź, to było ważne, a szatyn był blisko wyjawienia mu prawdy.
- Nie chcę o tym gadać – młody Kwon wstał z ławki i podszedł do jeziora, przed tym chwytając jakiś kamień, który zaraz rzucił na wodę, tak, żeby ten odbił się jeszcze parę razy. Jakby w zamyśleniu, obserwował jak z głośnym pluskiem, znika pod wodą. Gdy mężczyzna podszedł do niego, spytał cicho – wszystko ma swój koniec, prawda?
- A ciebie co wzięło na takie tematy? Myślałem, że jako syn polityka, nie powinieneś się tym przejmować.
- Za dużo myślisz – chłopak schylił się z zamiarem chwycenia kolejnego kamienia, ale  jego ochroniarz uprzedził go, po chwili podając mu parę szaro-brązowych kamyczków i patrzył jak podzielają los poprzednika. – Wszystkim się wydaje, że to super być dzieciakiem kogoś sławnego.
Zaintrygowany brunet odwrócił głowę w jego stronę, unosząc jedną brew ku górze.
- A tak nie jest? – droczył się z nim, chociaż w rzeczywistości nie miał dużego pojęcia na ten temat. Od urodzenia wychowywał się w normalnej, może trochę biednej rodzinie, którą musiał sam utrzymywać, nie będąc jeszcze nawet pełnoletnim. To oczywiste, że jak większość ludzi jego pokroju, zazdrościł tym lepiej ułożonym. Skoro według mediów, dzieciaki różnych gwiazdorów prowadziły bezproblemowy żywot, jak mógł sądzić inaczej?
- Zależy. Jeśli chodzi o sprawy materialne, to oczywiście, że wspaniale. Zazwyczaj dostaję to co chcę, więc na to nie narzekam. No, chyba, że chodzi o jakieś ważniejsze sprawy jak na przykład ten zbliżający się koncert Perry’ego to… - urwał, mając pewność, że Seunghyun domyśli się, co ten miał na myśli.
-… to źle, bo czasem nie mają pojęcia na czym ci naprawdę zależy? – brunet dokończył za niego.
Chłopak przytaknął, po czym zaraz dodał – nie dają mi też samemu wybierać. Myślą, że jak sami ustalą za mnie moją przyszłość, to już mają problem z głowy. A czy mi się to podoba, to już ich nie obchodzi. I jeszcze ci wszyscy ochroniarze, którzy mnie pilnowali od rana do nocy i uważanie na skandale…
Seunghyun miał nadzieję, że ten nie odkrył jego nikłego uśmiechu, który pojawił się, gdy usłyszał tekst o ochroniarzach. Odchrząknął głośno, starając się zmusić do normalnego zachowania. Na szczęście, ten chyba nie zauważył w nim żadnej zmiany, ponieważ znowu zaczął mówić, siadając na trochę wilgotnej od rosy trawie. – Czasem po prostu chciałbym być traktowany jak normalny nastolatek i syn, wiesz?
Ciemnowłosy nie odpowiedział. Kucnął tylko obok niego i objął go przyjacielsko ramieniem.
Trwali tak przez długą chwilę.

                 Kilka godzin później, z szerokim uśmiechem, wychodził ze sklepu muzycznego, w którym pracował Daesung. Po półgodzinnym wykładzie, że będzie żałować, po piętnastu minutach narzekania młodszego przyjaciela i po pięciominutowym wręczaniu gotówki (które trwało tak długo za sprawą chłopaka, co chwila pytającego czy na pewno chce to zrobić, jakby to była naprawdę straszna i niebezpieczna rzecz), wreszcie otrzymał dwa bilety na jutrzejszy koncert. Już sobie wyobrażał minę Jiyonga, gdy wieczorem zawiezie go pod Seoul Olympic Stadium i mimowolnie robiło mu się jakoś tak cieplej na duszy. Po tym wszystkim co dzisiaj usłyszał, wyczuwał, że chłopak powoli się przed nim otwiera… tylko czemu, teraz nabrało to dla niego zupełnie innego znaczenia, niż miało wcześniej?
„Zmieniłeś się, chłopie” przypomniał sobie słowa Youngbae. Może coś w tym było.
Zręcznie wyjął z przedniej kieszeni spodni komórkę i wykręcił numer do brązowowłosego, który„przypadkiem”, podczas długiej konwersacji wydobył od Seungriego.
Jeden sygnał… drugi… co on robi?
Poczta głosowa. Rozłączył się natychmiast, nie rezygnując jednak z kontaktu z nim. Otworzył okno z wiadomością tekstową.
„ Jutro o 17 pod twoim domem. Nawet nie waż mi się wymigać…” wystukał szybko i wysłał pod jego numer.
Już nie mógł doczekać się jutra.

Ostatnio edytowany przez FallForYou (2010-09-28 19:18:00)

Dzięki temu ze podobało mi sie i to bardzo wybaczam ze musiałam tak długo czekać na kolejny part
Już się nie mogę doczekać reakcji JI na bilet . Chcę już część dalszą

Z przyjemnością pochłonęłam ten fragment Twojej twórczości jeszcze parę razy ~^^
i nie zmieniłam zdania podoba mi się~no niektóre teksty (już wiesz które między innymi) naprawdę mnie powaliły ^^
czekam na dalszą część bo nie wiem jak Cię mam jeszcze chwalić ^^
(nagrodę za świetny part dostaniesz od narzeczonego x3)

A ja nie potrafię doczekać się już piątego rozdziału; świetne jest, wciągnęło mnie w swoje głębiny

Ji zacieszony jak w sklepie z cukierkami na tym koncercie jest - słodki i niewinny a Hyunie jak Święty Mikołaj rozdaje prezenty - obawiam się ,że jak sprawa sie rąbnie i prawda wyjdzie na jawa rozgoryczenie Ji będzie oj duże. Lubie Fallujący styl pisania - dokładnie opisana rzeczywistość

Miałam iść spać ale zobaczyłam że jest nowa część więc wciągnęłam. Fajnie oddajesz klimat. Ja chcem następną część!

tytuł: As Long As You Love Me
kategoria: PG16 (?)
pairing: G-TOP of course xD
typ: obyczaj, romans
ostrzeżenia: lemon, handjob, yaoi. Więcej grzechów nie pamiętam XD
od autorki: No to macie tego suprajsa. Mam nadzieję, że się spodoba, chociaż niektórzy dostaną po tym mocnego urazu psychicznego. Ale muszę powiedzieć, że aż duma (i uprzedzenie) mnie rozbiera, bo wyrobiłam się w tydzień.
Dziękować Nulce za poprawienie błędów. Jakby ktoś coś jeszcze wynalazł, to dajcie znać.
Miłego czytania ^__^



                                                       

6 Rozdział

                 Po tamtym dniu nic nie działo się po jego myśli. Gdy zadowolony w poniedziałek przyszedł do szkoły, rozczarował się, nie znajdując w niej Jiyonga. Z początku nie panikował, myśląc, że może chłopak znowu „zachorował” i następnego dnia wróci. Ale nie wrócił. Dosłownie jakby zapadł się pod ziemię. Po paru dniach, zaniepokojony zadzwonił do pana Yanga, by się upewnić, czy wszystko z nim w porządku. Oczywiście ten nie zamierzał mu niczego ułatwiać, co podkreślił słowami „ Ochrona Kwon Jiyonga to twój obowiązek, nie mój”, na pożegnanie jeszcze dodając „a jego nieobecność w szkole wcale nie zwalnia cię z pracy”.
Seunghyun fuknął wściekły, słysząc nienawistny mu dźwięk zakończonego połączenia. – Dzięki za pomoc, dupku.
Pod rezydencję rodziny Kwon przyszedł w towarzystwie Seungriego, który był również zmartwiony brakiem kontaktu z kolegą. Nie zostali jednak wpuszczeni do środka. Choi nie wiedział, czy to z powodu, że był z kimś spoza ich „otoczenia”, czy przez to, że Jiyong nie miał zamiaru go widzieć. Ochroniarz zbył ich krótkim „ panicz Kwon nie czuje się najlepiej i nie ma ochoty na wizytę”. Nie zadał sobie trudu, żeby na niego spojrzeć.
- Może rzeczywiście jest chory – uspokajał go młodszy chłopak, uśmiechając się do niego lekko. Chory... powtarzał cicho w myślach. Jakoś nie chciało mu się w to wierzyć.
Choroba przecież nie zwalnia go z odbierania telefonów i wiadomości od któregoś z nich, prawda?
Pokręcił z dezaprobatą głową, wyobrażając sobie Daesunga patrzącego na niego wzrokiem mówiącym „a nie mówiłem?” i stojącego obok Youngbae wzdychającego ciężko, gadającego coś o braku sensu.
Rzeczywiście, jego praca powoli zaczynała tracić jakikolwiek sens.
Mimo, że nadal nie wiedział, kogo naprawdę obawiał się ojciec Jiyonga, miał przynajmniej świadomość, że dzieciak jest bezpieczny. Może więc, powinien wyluzować i poczekać, dopóki ten nie zacznie znowu przychodzić do szkoły?
Swój plan wcielił w życie pewnego deszczowego wieczoru, zapraszając do siebie jedną z dziewczyn poznanych w klubie. Nawet nie znał jej imienia.
Była niesamowicie ładna. Ślicznie zbudowana, długowłosa szatynka o anielskim wyrazie twarzy, za którą krył się iście diabelski temperament. Zaczęła go rozbierać już przy drzwiach mieszkania, cichym jękiem chwaląc jego dobrze zbudowane ciało. Była jak każda z jego poprzednich partnerek, idealnie pusta. Dłońmi pieszcząc jej nagie, wychudzone ciało miał wrażenie, jakby zabawiał się żywą lalką, która wiła się pod nim jak wąż. Mimo, że była śliczna, a jej język dość wysportowany, nie robiła na nim większego wrażenia. Oprócz podniecenia nie czuł nic więcej. Kiedyś mu to nie przeszkadzało, dlaczego więc teraz czuł ten dziwny niesmak w ustach?
Odkąd przydzielili mu Jiyonga, z nikim się nie kochał, może więc po prostu wyszedł z wprawy.
- Seunghyun… - krzyczała głośno, podczas gdy on wykonywał w niej gwałtowne ruchy, od czasu do czasu jęcząc cicho. Chciał jak najszybciej to skończyć. – Mocniej!
Drżała pod nim coraz bardziej, co oznaczało, że niedługo dojdzie. Jemu z resztą też niewiele brakowało.
Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie nagły dzwonek do drzwi, który rozległ się po całym mieszkaniu.
Momentalnie zaprzestał swoich ruchów, a dziewczyna będąca jeszcze w miłosnym amoku, patrzyła na niego zaskoczona. Kropelki potu spłynęły w dół jej skoroni.
Przez chwilę, między nimi panowała cisza.
Seunghyun poruszył się w niej delikatnie, z myślą, że ten kto dzwonił do drzwi da sobie spokój i będą mogli wrócić do przerwanego zajęcia, jednak dzwonek zabrzęczał jeszcze raz. Czarnowłosy zazgrzytał zębami z wściekłości, równocześnie wysuwając się z niej.
- Ubieraj się – warknął, sięgając po swoje ubrania. Mimo wszystko, odczuwał chęć mordu na osobie, która teraz tak się dobijała. Jakby nie mogła trochę poczekać, gdy był już tak blisko. Jego przyrodzenie nie było zachwycone obrotem sytuacji, buntując się podczas zapinania jeansów.
Nawet nie sprawdzając, czy dziewczyna jest już gotowa, skierował się do drzwi i otworzył je z impetem, groźnie patrząc na przybysza. Po chwili, jego nastawienie całkowicie się zmieniło. Serce zaczęło wykonywać dziki taniec, jakby zaraz miało wyskoczyć mu z piersi.
- Seunghyun… - usłyszał jego głos, jeszcze zanim zdążył cokolwiek powiedzieć. Zaskoczonym wzrokiem lustrował jego sylwetkę. Mokre od deszczu włosy przyklejające się mu do policzków oraz mizerny wyraz twarzy, sprawiały, że wyglądał naprawdę uroczo. – Wpuścisz mnie?
Oczy szatyna nie błyszczały tak jak zwykle. Były jakieś mętne.
Do jego nozdrzy doszedł ostry zapach alkoholu. Boże Święty, on był pijany!
Przez chwilę stali tak, dopóki brunet całkowicie się nie otrząsnął z szoku i uczucia, które jeszcze przeszkadzało mu w spodniach.
Otworzył szerzej drzwi, pozwalając Jiyongowi wejść. Widząc jak ten mocno chwieje się na nogach, przytrzymał go, pomagając mu dojść aż do salonu. Szybko pobiegł po jakiś ręcznik, którym zaraz wycierał mokre włosy chłopaka. Obserwując jego delikatne rysy twarzy, nasunęło mu się mnóstwo pytań, którymi chciał go obarczyć. Co on tu robił? Dlaczego był w takim stanie? Nie sądził, że Kwon mógłby mu teraz odpowiedzieć na te pytania.
Dopiero gdy drzwi od sypialni otworzyły się, przypomniał sobie o istnieniu dziewczyny, którą nie dawno przeleciał.
- Seunghyun, wszystko w porządku? – stanęła na środku pomieszczenia, zerkając to na niego, to na brązowowłosego, będąc równie zaskoczona jak on wcześniej. Ale w jej oczach znajdywało się coś jeszcze, jakby zazdrość.
Automatycznie, ciemnowłosy zerknął na swoje dłonie, kurczowo obejmujące swojego młodszego towarzysza. Rzeczywiście, wyglądało to dość… dwuznacznie.
- Um… - wydusił z siebie, nie za bardzo wiedząc, jak się pozbyć dziewczyny, nie urażając za bardzo jej uczuć, choć tyle niemiłych słów nasuwało mu się na myśl. – przepraszam, ale chyba będziesz musiała wyjść.
Brązowowłosa tylko prychnęła, odwracając wzrok.
- Po prostu mnie stąd wyrzucasz? Dupek. – powiedziała z wyrzutem, unosząc rękę jakby zamierzała go uderzyć. Powstrzymała się jednak. Nie czekając na odpowiedź, którym było ciche „przepraszam”, skierowała się do przedpokoju, zabierając swoje buty i kurtkę. Przed wyjściem pożegnała go jeszcze wiązanką przekleństw skierowaną pod jego adresem, po czym trzasnęła za sobą drzwiami.
Seunghyun westchnął. Przecież starał się być miły.
Zajął się z powrotem szatynem, który patrzył na niego z jakimś smutkiem w oczach. Uśmiechnął się w jego stronę, myśląc o tym, że nie chce widzieć go dłużej w takim stanie. Uśmiech poszerzył mu się słysząc jak chłopak cicho czknął, a potem zarumieniony, dłońmi zatyka swoje usta.
- Wygląda na to, że dziś już nigdzie nie pójdziesz – oznajmił ciemnowłosy, nawet nie zastanawiając się, jak dwuznacznie mogło to brzmieć. Jiyong tylko kiwnął głową, a ciemne tęczówki zalśniły mu niebezpiecznie. Małe krople wody zaznaczały wąskie dróżki wzdłuż jego lekko odkrytej szyi. Seunghyun tylko przełknął głośno ślinę, znów czując jak robi mu się ciaśniej w spodniach. Co się z nim dzieje, do cholery.
Niewiele myśląc, złapał go za rękę, ciągnąc w stronę sypialni – Dam ci jakieś ciuchy, nadal jesteś cały mokry. I nie przejmuj się bałaganem.
Brązowowłosy wcale nie miał zamiaru się bronić. Wręcz przeciwnie, dał się ciągnąć z perfidnym uśmiechem na ustach, oczywiście nie zauważonym przez mężczyznę. Gdy byli już w jego pokoju, a brunet podszedł do szafy z zamiarem wynalezienia mu jakiś ciuchów na zmianę, mocno przywarł do niego, obejmując go od tyłu w pasie.
Choi, zdezorientowany, otworzył szeroko usta. Odwrócił głowę w bok, aby móc go widzieć kątem oka. – Jiyong…?
Drobne dłonie zaczęły delikatnie sunąć po jego torsie zakrytym materiałem koszuli, schodząc niżej, aż zatrzymały się na klamrze jego spodni. Seunghyun zadrżał, gdy szatyn szybkim ruchem odpiął ją. Odwrócił się nagle przodem do niego z zamiarem odepchnięcia go.
- CO TY WYPRAWIASZ?! – krzyknął zaskoczony, wpatrując się w jego oczy. Były takie pełne pożądania, co jeszcze bardziej wzbudzało w nim strach. To chyba mu się śniło. Nie, z pewnością nie działo się to naprawdę. To było po prostu N-I-E-M-O-Ż-L-I-W-E. Jiyong nie mógł być… jest przecież pijany.
Nastolatek w odpowiedzi tylko przysunął się bliżej niego i ustami wpił się w jego wargi, składając na nich nieśmiały pocałunek. – Pokażę Ci… - wyszeptał, delikatnie popychając go w stronę łóżka. Brunet jęknął cicho, czując jak opada na miękką pościel, na której niedawno leżała jego była partnerka, a teraz całował się z inną osobą. W głowie przyjemnie mu zawirowało. Usta młodego Kwon’a mimo wyczuwalnego aromatu alkoholu, miały swój własny, niepowtarzalny, smak, który odkrywał powoli. Z początku ich naturalność wydawała mu się być gorzka, a może były to tylko wyrzuty sumienia. Oni przecież nie powinni. Jiyong wbrew pozorom był jeszcze dzieckiem, kompletnie zalanym, a on miał go tylko chronić, nie wykorzystywać. W dodatku był chłopakiem, a Choi do tej pory nie czuł się homoseksualistą. Nawet myśl, że mógłby to robić z jakimś facetem napawała go obrzydzeniem. Więc czemu teraz wszystko uległo zmianie? Nie potrafił go teraz odepchnąć. Czuł się jak zahipnotyzowany jego urokiem, a męskie dłonie sunące po jego drobnym ciele wreszcie odnalazły szczęście, którego nie chciały za nic wypuścić.
Dalej wszystko potoczyło się już szybko. Zachłannie pozbywali się swoich ubrań, na nagich ciałach zostawiając pona sobie grzeszne, niemal palące ślady warg.
„ Jest piękny” pomyślał Seunghyun, przez chwilę wpatrując się w pochyloną nad nim sylwetkę chłopaka, palcami delikatnie gładząc jego brzuch. Może tego mu właśnie brakowało. Może to właśnie jego potrzebował mieć. Tak, potrzebował. Mimo, że zdrowy rozsądek wciąż krzyczał „nie!”. Nie miał siły się bronić. Albo nawet nie chciał.
Jiyong nagle przestał go całować.
- Co ty kombinujesz? – spytał go , w zaciekawieniu unosząc jedną brew. Z jak mu się zdawało, głośno bijącym sercem, przypatrywał się brązowowłosemu, który teraz prowokująco oblizywał swoje palce, patrząc nad niego spod półprzymkniętych powiek. Mimowolnie, Seunghyun poczuł jak robi mu się gorąco. Co ten chłopak z nim wyprawiał…
- Będę lepszy od niej – usłyszał w końcu i już po chwili mógł się przekonać, po co chłopak to robił. Odchylił głowę do tyłu, czując jak długie palce szatyna zaciskają się na jego męskości, by zaraz zacząć poruszać nimi szybko w górę i w dół, od czasu do czasu delikatnie drapiąc go paznokciami. Brunet wypuścił głośno z ust powietrze, zamykając oczy. Gdzie on się tego wszystkiego nauczył?
W momencie, gdy Jiyong dotknął go ustami, całkowicie stracił kontrolę. Już nawet nie wiedział jak głośno jęczał, wijąc się pod nim, podczas tej przyjemności. Język chłopaka doskonale wykonywał swoją robotę, pieszcząc całą długość jego penisa. Jak w amoku, chwycił go za włosy, szarpiąc za nie lekko . Nie obchodziło go to, czy sprawiał mu ból. Teraz liczyło się tylko to, co Jiyong z nim wyrabiał, swoimi ustami. Zdawało mu się, że oszalał, czując jak zatacza kółka wokół jego czubka, na którym widniały drobne ślady tego, co zaraz miało się wydarzyć.
- Boże, Jiyong… - krzyknął, czując jego palce na swojej mosznie. Oszalał. Przez faceta. Jak to się mogło stać?
Nie minęło dużo czasu, jak przyjemna fala ciepła wstrząsnęła jego podbrzuszem, a po chwili wyginając swoje ciało w łuk doszedł, spuszczając się w jego usta.
Przez moment wydawało mu się, że wtedy umarł, widząc przed oczami tylko ciemność. Ale zaraz potem wszystko wróciło do normy. „Co jak co, ale byłaby to przyjemna śmierć” pomyślał, uśmiechając się pod nosem.
Wyszeptał jego imię, zwalniając uścisk na jego włosach. Ich oddechy i szybko bijące serce wydawały mu się jednymi dźwiękami przerywającymi tę ciszę.
Z wielkim trudem złapał oddech, wpatrując się tępo w ścianę. Nawet nie potrafił zrozumieć. Dlaczego oni?
Materac ugiął się pod ciężarem młodszego chłopaka, który teraz położył się tuż obok niego, głowę kładąc na ramieniu bruneta. Zamruczał coś niezrozumiałego dla Seunghyuna. Na początku, bał się na niego spojrzeć. Ale gdy już to zrobił, z wrednym uśmieszkiem pytając, gdzie się tego wszystkiego nauczył, zauważył, że ten już śpi. Z trudem powstrzymał się, by jeszcze raz nie ucałować tych lekko uchylonych ust. Był śliczny.
Jakby w ramach podziękowań za to wszystko, pocałował go w czoło, z myślą, że przecież i tak tego nie poczuje. Dobrze wiedział, że jego nadzieje, że Jiyong w ogóle będzie to wszystko pamiętać, są złudne. Prychnął pod nosem, wyobrażając sobie minę dzieciaka, gdy zbudzi się rano. W tym tkwił sęk, że kompletnie nie potrafił przewidzieć jego reakcji. Szatyn był nieprzewidywalny i może to go tak fascynowało. Właśnie…
Zamknął oczy, pozwalając na to by słodki sen mógł zamazać to, co się niedawno zdarzyło. Chociaż na chwilę.
Być może, podświadomie wiedział, że następnego dnia rozpęta się piekło.

Wow jestem w szoku. Rewelacyjna akcja Czekam z niecierpliwością na więcej . Fall zaskoczyłaś mnie całkowicie

omo *pata swe dziecko po głowie* jestem niesamowicie dumna z cię! ~~
podobało mi się maxymalnie, ale ja pierniczę jedna rzecz mnie boli ~ czemu we wszystkich fikach jak ktoś sie upije, to mu się film urywa? SORY ale tak nie jest zawsze O.O
a poza tym to JA CHCĘ WIĘCEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEJ

Niesamowicie wciągające. Ciekawe czy Ji będzie coś pamiętał. I fajny pomysł z pustą laską:)

Ta Fallencja - bunia kce mor mor mor fo szor

Dobra to tak: wiem że napisałaś to dość dawno, ale świetnie Ci to wyszło *.* Szkoda że nie dokończyłaś <płacze i turla się po podłodze>. Jakby było możliwe mogłabyś dokończyć ? <Błaga na klęczkach> <3